Μικροί και επικίνδυνοι…

(του Ιωάννη Παρίση, Υποστράτηγου ε.α., διδάκτορα πολιτικής επιστήμης)

Γύρω στα 1950, υπουργός άμυνας των ΗΠΑ, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του, ρώτησε τον στρατηγό Τζόρτζ Μάρσαλ (πρώην Υπουργό Άμυνας, ΥΠΕΞ, Α/ΓΕΕΘΑ και Α/ΓΕΣ) «τι κάνει ένας υπουργός Άμυνας». Ο στρατηγός του απάντησε ότι, καταρχήν μπορεί να μη κάνει τίποτε και όλα να δουλεύουν ρολόι διότι τα κάνουν όλα οι αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων. Συμπλήρωσε δε ότι, αν θέλει να συνεισφέρει σε κάτι θα μπορούσε να ασχοληθεί με το θεσμικό πλαίσιο (νόμους, αποφάσεις, κλπ) προκειμένου να βελτιώσει κάποιες διαδικασίες, όπως για τους εξοπλισμούς και το προσωπικό. Επίσης, η μέγιστη προσφορά του θα ήταν αφενός να εκφράζει προς τις ένοπλες δυνάμεις την εμπιστοσύνη και το ενδιαφέρον της κυβέρνησης, προς τον λαό δε το αίσθημα της ασφάλειας.

Τα ίδια περίπου απάντησε και ένας δικός μας παλιός στρατηγός όταν υπουργός Άμυνας της τελευταίας εικοσαετίας, φίλος και συμπατριώτης του, του έκανε την ίδια ερώτηση κατά την ανάληψη των καθηκόντων του. Επεσήμανε μάλιστα στον υπουργό ότι οι στρατιωτικοί είναι ένα ιδιαίτερα πειθαρχημένο σύνολο, σέβονται τη δημοκρατία και τους θεσμούς, αλλά είναι ευαίσθητοι σε προσβλητικές συμπεριφορές και απαιτούν ανάλογο σεβασμό.
Η θέση του ΥΕΘΑ θεωρείται γενικά από τους πολιτικούς ως ιδιαίτερα ευνοϊκή, αφού σ’ αυτήν δεν έχουν πολιτική φθορά, δεν αντιμετωπίζουν αντιδράσεις και απεργίες, ενώ όλα δουλεύουν μέσα σε ένα αυστηρό ιεραρχικό πλαίσιο, πειθαρχία και συνείδηση καθήκοντος. Παρά ταύτα, αρκετοί υπουργοί Άμυνας «ανακατεύονται με τα πίτουρα και τους τρώνε οι κότες»! Παίζοντας… χωρίς αντίπαλο καταφέρνουν και… βάζουν αυτογκόλ.
Ιδιαίτερα χαρακτηριστική αλλά και θλιβερή περίπτωση ο απελθών κ. Μπεγλίτης. Πέτυχε να του αποδοθεί όχι απλά ο τίτλος του πλέον αποτυχημένου, αλλά και ενός επικίνδυνου ΥΕΘΑ. Μάλιστα, ενώ είχε να συγκριθεί με σχετικά… εύκολους «αντιπάλους», αν λάβουμε απλά υπόψη τους δύο αμέσως προηγούμενους προκατόχους του, τον αναιδή και προκλητικό κ. Βενιζέλο και τον ανύπαρκτο κ. Μεϊμαράκη. Τελευταίο του «κατόρθωμα» η διάλυση της ανωτάτης ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων.
Με μικρόψυχες και εν πολλοίς συμπλεγματικές αντιδράσεις και ενέργειες έδειξε από την αρχή μια ανεξήγητη εμπάθεια και αντιπάθεια προς το σώμα των στρατιωτικών, εν ενεργεία και αποστράτων. Σε τι οφειλόταν αυτή η συμπλεγματική συμπεριφορά του κ. Μπεγλίτη; Πολλοί συνάδελφοι αναζητούσαν τους λόγους. Άλλοι έψαχναν τη στρατιωτική του θητεία, μήπως του άφησε κάποιες «τραυματικές» εμπειρίες, άλλοι ανέτρεχαν στα…  Φυσιογνωμικά του Αριστοτέλη, ψάχνοντας μεταξύ των εννοιών της «μικροψυχίας» και της «απρέπειας». Το γεγονός είναι ότι ο κ. Μπεγλίτης, καίτοι προερχόμενος από το διπλωματικό σώμα, δεν μπόρεσε ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα συμπεριφοράς να τηρήσει.
Καταφέρθηκε κατά των αποστράτων, κατά τρόπον ανεπίτρεπτο και απρεπή, αποδεικνύοντα έλλειψη στοιχειώδους δημοκρατικής ευαισθησίας, θέλοντας, όπως είπε, «να κόψει τον ομφάλιο λώρο» που τους συνδέει με τους εν ενεργεία συναδέλφους τους. Αλλά, αγνοεί ή κάνει πως αγνοεί, ότι οι απόστρατοι αξιωματικοί αποτελούν το ιστορικό και ηθικό υπόβαθρο των ΕΔ. Η ηθική απαξίωση και η υλική υποβάθμισή τους, μόνο αρνητικές επιπτώσεις μπορεί να έχει στα εν ενεργεία στελέχη των ΕΔ, που βλέπουν ποια αντιμετώπιση τους επιφυλάσσει η Πολιτεία.
Την 1η Νοεμβρίου, ο κ. Μπεγλίτης διέπραξε το μέγιστο ατόπημά του. Αποχωρώντας, φρόντισε να δυναμιτίσει το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων, διαλύοντας την ανωτάτη ηγεσία τους. Μια ενέργεια που στερείται δημοκρατικής, ηθικής και δεοντολογικής νομιμοποίησης. Παράλληλα προσέβαλε βαρύτατα του Αρχηγούς των Γενικών Επτελείων. Έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε, πριν φύγει, να προλάβει να εκδικηθεί κάποιους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στη συνοχή των Ενόπλων Δυνάμεων και στην Εθνκή Άμυνα. Έδειξε μάλιστα να εκμεταλλεύεται τις φαιδρότητες και ηλιθιότητες περί επικειμένου πραξικοπήματος, κάτι που εδώ και 35 χρόνια μόνο στους αρρωστημένους εγκεφάλους κάποιων πολιτικών υπάρχει. Ένας πραγματικός υπουργός Άμυνας θα είχε προβεί σε άμεση διάψευση, θα ενημέρωνε τον ελληνικό λαό για την αλήθεια και θα προστάτευε το κύρος των Ενόπλων Δυνάμεων.
Την επομένη της αλλαγής της ηγεσίας, φίλος ακόλουθος άμυνας σε πρεσβεία μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας, αφού μου εξέφρασε την έκπληξή του και την απορία του για το γεγονός και αναφέρθηκε στο κακό που προκαλεί, μου είπε: «Δόθηκε η εντύπωση ότι η Κυβέρνηση της χώρας είναι εναντίον των Ενόπλων Δυνάμεων!».
Η διαπίστωση λοιπόν είναι ότι σήμερα η Δημοκρατία κινδυνεύει μάλλον από κάποιους πολιτικούς, ενώ αντίθετα προστατεύεται από τους στρατιωτικούς. Ας πάει λοιπόν στο καλό ο κ. Μπεγλίτης. Απεδείχθη λίγος και επικίνδυνος. Εμείς θα φροντίσουμε να τον ξεχάσουμε, όπως μάλλον και οι Έλληνες πολίτες.

olympia gr