Ο τραπεζίτης και οι άλλοι

Αν προς στιγμή κάνουμε κάποια βήματα πίσω και αποστασιοποιηθούμε από την εικόνα των τακτικών μικρο-κινήσεων των Παπανδρέου-Σαμαρά, σχετικά με το αν θα είναι ο τάδε ή ο δείνα ο μελλοντικός πρωθυπουργός, βλέπουμε ότι αυτό που τελικά συγκρούεται στο συμβολικό επίπεδο είναι η οικονομία με την πολιτική, οι τράπεζες με τους πολιτικούς. Όσο ξεφωνημένοι και ανόητοι και υποτελείς να είναι οι τελευταίοι, δεν παύουν να έχουν κάποια επίφαση δημοκρατικότητας και να διατηρούν κάποια υπόνοια ότι έστω και επιδερμικά εξυπηρετούν τα συμφέροντα του λαού που τους εξέλεξε.

Ο Παπαδήμος αντιπροσωπεύει εμφανώς τον ένα πόλο. Μπαίνει στην αρένα, είτε την πραγματική, είτε αυτή που έχουν κατασκευάσει τα ΜΜΕ, υπερόπτης και κυρίαρχος, απαιτώντας να καταλάβει όχι μόνο την αρχηγική καρέκλα αλλά και όλες τις υπόλοιπες για την επιχειρησιακή του ομάδα. Τα θέλει όλα. Δεν συζητάει με κανέναν άλλον, επιζητεί ελευθερία κινήσεων, απουσία λογοδοσίας και απεριόριστο χρόνο για να εκπληρώσει το επιχειρησιακό του πλάνο. Από πίσω ακολουθεί κι ο Ρουμελιώτης, άνθρωπος κι αυτός του ΔΝΤ και των τραπεζών.

Κι απ' την απέναντι μεριά παρατάσσονται οι πολιτικοί, Πετσάλνικος, Βενιζέλος κλπ, οι οποίοι μπροστά στους τραπεζίτες φαίνονται θαμποί, ανεπαρκείς, αδιάβαστοι, ανίκανοι, κάπως όπως οι φτωχοί συγγενείς. Η ίδια και χειρότερη τύχη επιφυλάσσεται και στους προέδρους διεθνών οργανισμών, όπως Διαμαντούρος, Δήμας κλπ., οι οποίοι πολύ γρήγορα αποσύρονται και παραπέφτουν στη λήθη και την αχρησία, αδύνατον να ανταγωνιστούν την αίγλη των τραπεζιτών.

Η πολιτική τις τελευταίες δεκαετίες χάνει συνεχώς πόντους στη μάχη με την οικονομία. Παρ' ότι οι πολιτικοί συνεχίζουν να υπάρχουν, δεν είναι παρά οι ορντινάντσες των τραπεζιτών.

Οι τραπεζίτες είναι ακόμα κυρίαρχοι, και παραμένουν το φύλλο το καλό, που ως εκ θαύματος θα τραβηχτεί στο τέλος από τη στοίβα τα χαρτιά. Οι πολιτικοί, για κάποιο καιρό ακόμα θα συνεχίσουν να αποτελούν την τράπουλα απ' όπου θα τραβιούνται τα φύλλα τα καλά, που θα 'ναι ως εκ θαύματος οι τραπεζίτες.

Ο Παπαδήμος αντιπροσωπεύει αυτή ακριβώς την επικυριαρχία. Αν αποτύχει και δεν εκλεγεί, ίσως να σημάνει πως η πολιτική αρχίζει ήδη να κάνει τα πρώτα της βήματα, τα χειραφετητικά. Έστω και κουτσά...