Είναι δύσκολο νομίζω να πιάσουμε το νήμα απ’ την αρχή.Πότε τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν άσχημη τροπή;
Όταν άρχισαν να μας δανείζουν με υψηλά επιτόκια, ή όταν κατέρρευσε η Leeman Brothers! Όταν μπήκαμε στην ΟΝΕ με πλαστά στοιχεία, ή όταν αποφασίσαμε να πάψουμε να παράγουμε γεωργικά προϊόντα, αρκούμενοι στην ευρωπαϊκή επιδότηση και μετατρέποντας τα χωράφια μας σε οικόπεδα! Όταν περιμέναμε τα πακέτα στήριξης για να αυξήσουμε την ανάπτυξη, ή όταν τα καταναλώναμε σε μη αναπτυξιακά προϊόντα!
Όλα, ένα συνονθύλευμα λαθών και ευκαιριακών λύσεων, που θόλωνε την σκέψη και τις αποφάσεις του έλληνα, που κατανάλωνε ασύστολα χωρίς σταματημό. Γέμιζαν τα πορτοφόλια πιστωτικές κάρτες, οι ντουλάπες ρούχα, τα σπίτια αντικείμενα, οι αυλές αυτοκίνητα, αδειάζοντας το μυαλό από τα αυτονόητα.
Αυτά που καταναλώναμε ήταν δανεικά! Αυτά που «ζούσαμε» ήταν πλαστά. Αυτά που μας έλεγαν, ήταν ψέματα.
Γεμίσαμε αλαζονεία και αχορτασιά. Παίρναμε δάνεια γιατί μας τα έδιναν, πηγαίναμε διακοπές γιατί έπρεπε, ψηφίζαμε γιατί μας εξυπηρετούσαν! Η παιδεία, η καλλιέργεια, η υγεία από δικαιώματα, έγιναν καταναλωτικά αγαθά.
Αρχές και αξίες σιγά – σιγά, ξεχάστηκαν. Η φιλοπατρία, η εντιμότητα, έγιναν «επάγγελμα» που έπρεπε να είναι καλοπληρωμένο, για να μη μπαίνει κανείς σε πειρασμό χρηματισμού! Λες και μπορούν ν’ αγοραστούν… Όσο πιο πολλά πληρώσεις γι’ αυτά, τόσο πιο σίγουρος μπορείς να είσαι ότι θα ξεπουληθούν. Όσοι αγωνίστηκαν γι’ αυτή τη χώρα δεν πληρώθηκαν ποτέ, αλλά ούτε και το ζήτησαν! Αυτοί που το ζητούν δεν αγωνίζονται γι’ αυτή, αλλά για τον εαυτό τους!
Ώσπου οι μάσκες έπεσαν! Οι ηγέτες μικροί, ο λαός ματωμένος, η χώρα «ανοχύρωτη» και πάνω στο κουφάρι της ασελγούν ακόμα, ξεπουλώντας τα χρυσαφικά της στους τοκογλύφους… Όλοι άλλωστε θέλουν και ένα της κομμάτι…
Έχω τη γνώμη, ότι η αρχή του κακού έγινε, όταν σταματήσαμε να είμαστε πολίτες και αρχίσαμε να γινόμαστε καταναλωτές και πελάτες. Ο καθένας από μας ας προσδιορίσει τη χρονική στιγμή με τα δικά του δεδομένα. Αρκεί να την προσδιορίσει και να το παραδεχθεί! Η πατρίδα μας έμεινε μόνη, γιατί στη διαδρομή λίγο – λίγο την εγκαταλείψαμε όλοι, κοιτώντας ο καθένας τον εαυτό του.
Δεν τα «φάγαμε μαζί», αλλά ήμασταν πολύ «απασχολημένοι» για να αντιληφθούμε έγκαιρα, το κατά συρροή έγκλημα που συντελούνταν.
Το ψάρι μπορεί να βρωμάει απ’ το κεφάλι, αλλά όταν βρωμίσει είναι ακατάλληλο προς κατανάλωση όλο, όχι μόνο το κεφάλι. Αν ενωθούμε και «τιμωρήσουμε» όλους τους ανάξιους πολιτικούς, που εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη μας για επιβίωση και «τακτοποίηση» της ζωής μας, για δικό τους όφελος, ίσως μπορούμε να κρατηθούμε μακριά απ’ το γκρεμό.
Καιρός να δούμε την αλήθεια, για να την αλλάξουμε…
Μαρίνα Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου