Το ευρωπαϊκό τελεσίγραφο

του Τάσου Τέλλογλου

Χρόνο ως την Τρίτη το πρωί είχε δώσει το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες στους δύο πρωταγωνιστές της ελληνικής τραγωδίας να τα βρουν για τη δημιουργία μιας μεταβατικής κυβέρνησης υλοποίησης των όσων αποφασίστηκαν στις Βρυξέλλες στις 26 Οκτωβρίου. Είναι κοινό μυστικό ότι οι 70 μεγαλύτερες ευρωπαϊκές τράπεζες είχαν κληθεί να απαντήσουν ως χθες το βράδυ να υπολογίσουν τις συνέπειες της ανακεφαλαιοποίησης τους από μία άτακτη χρεωκοπία της Ελλάδας. Δεν είναι εύκολο να επιβάλλεις σε μία χώρα αλλαγή πολιτικής κουλτούρας και μάλιστα «απ’ έξω»

Πολλοί πιστεύουν τώρα ότι οι μεγάλοι σχηματισμοί θα διαλυθούν και νέοι σχηματισμοί που θα δημιουργηθούν από αυτούς, θα οδηγήσουν τη χώρα σε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης. Μέσα όμως ή έξω από το ευρώ; Η χθεσινοβραδινή απόφαση δεν έδωσε απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Και πολύ φοβούμαι ότι η μεταβατική κυβέρνηση δεν θα είναι σε θέση να δώσει απάντηση επίσης. Διότι αυτό προϋποθέτει μια «αλλαγή παραδείγματος», μία προεκλογική εκστρατεία που θα υποσχεθεί στους ψηφοφόρους «αίμα και δάκρυα», δίκαια μοιρασμένα ωστόσο και ένα σχέδιο εξόδου από την κρίση. Προϋποθέτει όμως και μία ευρωζώνη που θα μείνει στα πόδια της. Αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο. Διότι η αλήθεια είναι -και αυτό φαίνεται από τα προβλήματα της Ιταλίας – οι ηγέτες της Ευρώπης αντιμετωπίζουν πολύ πιο φοβικά τις δικές τους αναγκαίες αλλαγές απ ότι η ελληνική κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια, η διαφορά είναι ότι αν και αφού τις αποφασίσουν, τις εφαρμόζουν.
Χρειαζόμαστε την Ευρώπη, για να μας πάει κάπου. Εφ'όσον το γνωρίζει και η ίδια. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι η φυγή «προς τα μπρός» είναι η επιστροφή στην παλιά καλή εποχή της απομόνωσης, της αναπλήρωσης της έλλειψης ανταγωνιστικότητας με διαρκείς υποτιμήσεις. Στο τέλος αυτού του δρόμου γίνεσαι παρίας, μία χώρα που τον πλούτο της μοιράζονται οι ολιγάρχες και οι αυλές τους, χωρίς την παραμικρή συμμετοχή εκεί που παίρνονται οι αποφάσεις, μία επιδείνωση της εκδοχής που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια σε μία φτωχή και γερασμένη χώρα.