Επιτέλους… μπορούμε να τους ρίξουμε!!!

Αρκεί να ρίξεις μια πρόχειρη ματιά στα ονόματα της νέας κυβέρνησης για να καταλάβεις τα πιεστικά αδιέξοδα του πολιτικού κατεστημένου. Ο Νέος πρωθυπουργός-τραπεζίτης είναι ο καταλληλότερος, τόσο σε συμβολικό, όσο και σε ουσιαστικό επίπεδο. (Το 1980 εργάστηκε στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Το 1985 αναλαμβάνει οικονομικός σύμβουλος της Τράπεζας της Ελλάδος (1985 – 1993). Το1993 διορίστηκε υποδιοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και τον επόμενο χρόνο διοικητής της Τράπεζας παραμένοντας μέχρι το 2002. Το ίδιο έτος ανέλαβε αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, θέση από την οποία αποχώρησε το 2010. Επίσης έχει διατελέσει μέλος του Συμβουλίου του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ιδρύματος (1994 – 1998), πρόεδρος της Υποεπιτροπής Νομισματικής Πολιτικής της Επιτροπής των Διοικητών των ΚεντρικώνΤραπεζών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (1993 – 1995) κ.α. Το 2010 τοποθετήθηκε οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου. Είναι μέλος της παγκόσμιας οργάνωσης Τριμερής Επιτροπή).
Σε επίπεδο συμβολισμώνοι αγορές παίρνουν το μήνυμα ότι πλέον έχουν τον «δικό τους» άνθρωπο μέσα στα πράγματα, ενώ σε επίπεδο ουσίας δείχνει το άγχος του συστήματος, για το άμεσο ξεπέρασμα αστικών συνταγματικών λεπτομερειών και πολιτικών τακτικισμών, στο βωμό των οικονομικών σκοπιμοτήτων. Το μοτίβο της συστημικής προπαγάνδας θα επαναλαμβάνει μέσα από τα αστικά ΜΜΕ, από δω και στο εξής, μονότονα τη λέξη συναίνεση. Μια συναίνεση που μαρτυρά την αδυναμία του συστήματος, καθώς για την επιβίωση του απαιτεί την συνεργασία όλων των πολιτικών δυνάμεων και των καπιταλιστικών κοινωνικών στρωμάτωνπου αυτές εκπροσωπούν.
Όμως μπροστά σε ένα κοινό που για 37 χρόνια «ενηλικιώθηκε» πολιτικά μέσα σε ένα διαφθαρμένο και πελατειακό περιβάλλον και που έγινε μέρος του συστήματος ανδρώνοντας τους κομματικούς στρατούς, πρέπει οι πλασιέ της συναίνεσης να ξοδέψουν πολύ σάλιο για να πείσουν αυτούς τους στρατούς, ότι κάτι θα πάρουν και αυτοί από το επερχόμενο πλιάτσικό.
Ωστόσο το θέμα δεν είναι οι φυγόκεντρες δυνάμεις που θα εκδηλωθούν στα δύο «μεγάλα» κόμματα.Αυτό είναι αναπόφευκτο και είτε αντανακλά κάποιες πολιτικές διαφοροποιήσεις κομματιών ή και ολόκληρων ταξικών στρωμάτων, είτε έχουν να κάνουν με λόγους πολιτικής επιβίωσης προσώπων που νιώθουν πως πρέπει να εγκαταλείψουν ένα «πλοίο που βουλιάζει».
Το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη της λαϊκής δράσης και η συντονισμένη έκρηξη της λαϊκής οργής. Δεν αρκεί πλέον η προβολή αμυντικών αιτημάτων και ο αγώνας για την εκπλήρωση κάποιων περιορισμένων εργατικών διεκδικήσεων.Ούτε φυσικά μία Πανελλαδική 48ωρη απεργία ή μια αυξημένη συμμετοχή στις εκδηλώσεις και πορείες για το Πολυτεχνείο.
Μια ποσοτική άθροιση ετερόκλητων κινήτρων, δεν μπορεί να δώσει ποιοτικούς μετασχηματισμούς, εφόσον αυτά τα ετερόκλητα κίνητρα δεν συνενώνονται, ιεραρχώντας ως απαραίτητη προϋπόθεση την κατάληψη της εξουσίας. Αν ο ταξικός αγώνας μετατραπεί σε ένα ποιοτικό άλμα ομόθυμης επαναστατικής προοπτικής, τότε… θα έχουμε ξεφύγει από λογικές που λένε πως πρέπει να περιμένουμε να δημιουργηθεί μια αστική κυβέρνηση, για να… την ρίξουμε μετά!!!