να γινότανε να δραπετεύσεις από αυτή την καθημερινή τρέλα της ζωής,
τον εξοντωτικό ρυθμό της όπου δεν προλαβαίνεις ποτέ να κάνεις κάτι για σένα,
κάτι που αγαπάς αληθινά…
να γινότανε να διώξεις αυτή τη μιζέρια και την ασχήμια,
τους ρόλους που φοράς και τα «πρέπει» που έχεις δεχτεί,
τις ατελείωτες υποχρεώσεις…
να αναπνεύσεις πραγματικά, να ζήσεις μια μέρα αληθινή πέρα για πέρα…
ώρες ώρες όλο τούτο μοιάζει σαν τα προγράμματα του ηλεκτρονικού υπολογιστή,
σαν να «εκτελείς» ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα που σου έχουν «εγκαταστήσει»…
και τι δεν θάδινες
να ξημέρωνε μια μέρα που δεν θα υπήρχε στη ζωή σου η ανιαρή και βαρετή δουλειά,
το άγχος για το πώς θα τα βγάλεις πέρα,
να ξημέρωνε μια μέρα χωρίς χρέος, δάνεια, λογαριασμούς, πολιτικούς, εφορίες, ασφαλιστές, δικηγόρους, δημοσιογράφους, αναλυτές, τράπεζες, εξουσίες, αριθμούς και οικονομικές έννοιες…
να ξημέρωνε μια μέρα χωρίς διαφθορά, υποκρισία, εκμετάλλευση και ψέμα…
και τι δεν θάδινες
να ξύπναγες μια μέρα σ ένα κόσμο ειρηνικό, με ανθρώπους χαμογελαστούς και όχι φοβισμένους, καλοπροαίρετους και όχι προκατειλημμένους,
ένα κόσμο ασφαλή, χωρίς βία και πολέμους,
με ανθρώπους που θα μοιράζονται και δεν θ ανταγωνίζονται
σαν τα ζώα της ζούγκλας πάνω από το θήραμα…
και τι δεν θάδινες
να ζούσες μια αληθινά όμορφη ζωή σ έναν αληθινά όμορφο ενωμένο κόσμο…
Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσες το κελάιδισμα ενός πουλιού ή ένα κύμα πάνω στα βράχια με όλες σου τις αισθήσεις?
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδες και μύρισες ένα λουλούδι με όλες τις αισθήσεις, όλο σου το είναι?
Πότε θαύμασες για τελευταία φορά το μεγαλοπρεπές ύψος ενός πεύκου ή μιας βελανιδιάς?
Πότε ήταν το τελευταίο αληθινά όμορφο χαμόγελο που είδες?
Δεν υπάρχουν?
Μην παραπονιέσαι ότι δεν υπάρχει ομορφιά όταν βιαστικά την προσπερνάς….
Η μαγεία και η ομορφιά βρίσκεται παντού, αρκεί να ξέρεις προς τα πού κοιτάς…
Χμ, μου φαίνεται πως έφυγα όμως απ το θέμα…ή μήπως όχι?
Καταλαβαίνω, μοιάζει αδιέξοδο, ώρες ώρες πνίγεσαι…
Ο καθημερινός κόσμος που αντικρίζεις είναι σκληρός και δύσκολος, τα προβλήματα άλυτα…
Όμως, έχεις ποτέ σκεφτεί πραγματικά αν ο κόσμος που λαχταράς τόσο να ζήσεις μπορεί να υπάρξει?
Έχεις ψάξει πέρα από τα δεδομένα της κάθε ίδιας μέρας?
Γνωρίζεις?
Γιατί δεν αλλάζεις? Πραγματικά, ριζικά, βαθειά, ολοκληρωτικά…
Μια φωνή σου λέει πως όνειρο είναι, πως δε γίνονται αυτά,
και μια άλλη από πιο βαθειά ρωτάει «γιατί», γιατί δεν γίνεται?
Η γνώση διώχνει την άγνοια και το φόβο…
ΜΑΘΕ…
Νομίζω πως αυτό που ζητάμε όλοι είναι…το αυτονόητο,
απλά ο καθένας νομίζει ότι το κατέχει για…λογαριασμό του…
…και τίποτα ουσιαστικά δεν αλλάζει…
Να με συμπαθάς που θα στο προτείνω και τον έξυπνο δεν κάνω…
Ρίξε μια ματιά, μάθε για το κοινωνικό σχέδιο Venus Project….
Ίσως να σου λυθούν πολλές σου απορίες…
«Στην αρχή οι άνθρωποι αρνούνται να πιστέψουν ότι ένα νέο περίεργο πράγμα μπορεί να γίνει,
μετά αρχίζουν να ελπίζουν ότι μπορεί να γίνει,
στη συνέχεια βλέπουν ότι μπορεί να γίνει,
μετά γίνεται και όλος ο κόσμος αναρωτιέται
γιατί δεν έγινε αιώνες πριν…»
Frances Hodgson Burnett
Τάσος Πετρίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου