Αν ήμουν Παπαδήμος

του Σταύρου Θεοδωράκη

Αν ήμουν Παπαδήμος και μου έλεγαν ότι παραιτήθηκε ο Παπουτσής θα πανηγύριζα. Θα πανηγύριζα δηλαδή για την ευκαιρία που θα μου δινόταν να αντιμετωπίσω επιτέλους σε νέα βάση το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας. «Την ανασφάλεια του πολίτη». Ακούω ήδη τις φωνές. «Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η οικονομία». Μπούρδες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η αύξηση (κάθε είδους) εγκληματικότητας και η απουσία (κάθε είδους) δικαιοσύνης. Σκεφτείτε το λίγο. Όλα αυτά που μας έχουν απασχολήσει τα τελευταία δύο χρόνια, «οικονομικά» (φοροκλοπή), «πολιτικά» (διαφθορά), «κοινωνικά» (γκετοποίηση ολόκληρων συνοικιών) και «αστυνομικά» (συμμορίες, χούλιγκανς, μπράβοι), είναι απλώς θέματα εγκληματικότητας και (μη) δικαιοσύνης. Ακόμη και αυτό το τελευταίο με τους πολιτικούς που έβγαλαν «έξω» τα λεφτά τους, τι θέμα είναι; «Ανθρωπίνων δικαιωμάτων» όπως προσπαθούν να μας το εμφανίσουν κάποιοι δικαστικοί;


Αν ήμουν λοιπόν Παπαδήμος θα ενοποιούσα όλες τις σχετικές υπηρεσίες (Προστασία του Πολίτη, Δικαιοσύνη, ΣΔΟΕ κα) και θα καλούσα όλους τους πολιτικούς αρχηγούς στο γραφείο μου ή στο γραφείο του Προέδρου της Δημοκρατίας (που είναι πιο μεγάλο) για να βρούμε μαζί τον πρώτο αληθινά οικουμενικό υπουργό της χώρας. Η καλύτερη λύση μάλιστα θα ήταν να αναλάβει το νέο μεγάλο υπουργείο μια προσωπικότητα προερχόμενη από την Αριστερά. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά ένας αριστερός είναι πιο πιθανό στο πρότερο βίο του - πριν γίνει «υψηλόβαθμος» δηλαδή - να έχει περπατήσει λίγο σε αυτή την πόλη. Και να ακούει ακόμη «το ποτάμι των λυγμών». Σε κάθε περίπτωση πάντως ως Παπαδήμος θα πρότεινα ένα πρόσωπο που θα μπορούσε να δώσει νέο περιεχόμενο (το αληθινό!) στις λέξεις δικαιοσύνη και ασφάλεια. Έναν που θα μπορούσε να υπερασπιστεί τους «αδύναμους» αυτής της κοινωνίας.
Κυρίως τους νέους. Κυρίως τους εργάτες. Κυρίως τις γυναίκες. Κυρίως τους φτωχούς. Κυρίως τους τίμιους. Κυρίως τους δημιουργούς. Το προσδιορίζω εξαρχής για να ξέρουμε γιατί συζητάμε. Οι «δυνατοί» (του χρήματος και της εξουσίας) βρίσκουν τις λύσεις μόνοι τους. Σε μια επίσκεψη σε ένα λύκειο στον Ασπρόπυργο ζήτησα από τους μαθητές να μου πουν «η λύση ποιού προβλήματος θα άλλαζε αμέσως τη ζωή τους». Το ίδιο ρώτησα και στο Περιστέρι (πάλι σε Λύκειο). Τα περισσότερα – τα πολλά περισσότερα –παιδιά μου είπαν «να κυκλοφορούμε χωρίς φόβο στους δρόμους». Και όταν τα ρώτησα «τι συζητάνε οι μεγάλοι στο σπίτι» μου είπαν «για τα λεφτά, για την εγκληματικότητα, για τους νόμους που δεν τηρούνται». Τα λεφτά όμως δεν είναι ένα πρόβλημα που μπορούμε να λύσουμε μόνοι μας. Εμπλέκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ, οι δανειστές, οι αγορές, η Μέρκελ, ο Ρουμπινί, ο Ομπάμα, ο Πούτιν (κατά μια εκδοχή και ο Τσάβες). Οπότε τι μας μένει; Ένας νέος Παπουτσής (και ένα νέο μνημόνιο για την ανομία - σε λίγους μήνες) ή μια γενναία απόφαση σήμερα;