Η Γερμανία είναι ο νικητής της Παγκοσμιοποίησης

Σε συνέντευξή του στο SPIEGEL, ο οικονομολόγος του Harvard Kenneth Rogoff αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής:
Η τελευταία δανειακή σύμβαση, δεν είναι και το τέλος για την υπόθεση της ελληνικής κρίσης. Το χρέος της χώρας παραείναι μεγάλο, και η Ελλάδα δεν είναι ανταγωνιστική. Η παραμονή της στην ευρωζώνη θα είναι μια πολύ δύσκολη υπόθεση.
Τα μέτρα που λαμβάνονται δεν είναι αρκετά. Για να γίνει η χώρα ανταγωνιστική, θα πρέπει 
τα μεροκάματα να μειωθούν κατά 50%, κάτι που είναι δύσκολο να εφαρμοστεί πολιτικά. Για αυτό και η οικονομία θα συνεχίζει να είναι στάσιμη. Χρειάζεται οπωσδήποτε ανάπτυξη.
Τα δύσκολα δεν πέρασαν. Δεν μιλάμε για μια απλή ύφεση, αλλά για μια απόλυτη οικονομική κρίση, που χρειάζονται χρόνια για να ξεπεραστεί. Και όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο ο λαός αντιδρά, με αποτέλεσμα οι πολιτικοί να πιέζονται από παντού να βρουν λύση.
Η Ελλάδα θα πρέπει να βγει προσωρινά από το ευρώ, και να παραμείνει στην ΕΕ. Αν επιστρέψει η δραχμή, οι εξαγωγές και ο τουρισμός της Ελλάδας θα πάρουν τα πάνω τους. Μόλις επιτευχθεί και πάλι μια κοινωνική, πολιτική, και οικονομική ανάπτυξη, τότε θα μπορούν οι Έλληνες να επιστρέψουν στο ενιαίο νόμισμα.
Το να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη δεν σημαίνει διάλυση της ΟΝΕ. Αρκεί να μην τιμωρηθεί από τους εταίρους της.
Αν αυτό γίνει πραγματικότητα, οι αγορές θα θέλουν απάντηση σε δυο κρίσιμα ερωτήματα:
Πρώτον, ποιες χώρες θα πρέπει να παραμείνουν στο ευρώ;
Δεύτερον, ποιο είναι το κόστος που θα πρέπει να πληρώσει η Ευρώπη;
Το πρόβλημα είναι πως δεν υπάρχουν οι απαντήσεις.
Για χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, το ευρώ ήταν ένα λογικό ρίσκο. Ήταν όμως λάθος που συμμετείχαν, για λόγους πολιτικής ενότητας, οι χώρες του Νότου. Οι περισσότερες δεν ήταν έτοιμες οικονομικά.
Υπάρχει τώρα ένα ενδεχόμενο: Ή θα καταρρεύσει το ευρώ, με όλες τις καταστροφικές επιπτώσεις μιας τέτοιας εξέλιξης, ή οι χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα θα καταφέρουν να μετατρέψουν την ευρωζώνη σε μια γνήσια πολιτική ένωση.
Η δημοσιονομική πειθαρχία δεν αρκεί. Απλά προκαλεί  μια ψευδαίσθηση για χάρη των αγορών.
Αυτό που τώρα χρειάζεται είναι μια κεντρική κυβέρνηση, με έναν υπουργό Οικονομικών, που θα έχει αρμοδιότητες και εξουσίες στις δαπάνες, και στην φορολόγηση. Τα δε κράτη, θα πρέπει να σταματήσουν να επιμένουν στον εθνικό έλεγχο του τραπεζικού τους συστήματος. Πρόκειται για ζήτημα που θα πρέπει να το διαχειρίζονται σε κεντρικό ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως ελάχιστες χώρες μπορούν να εφαρμόσουν κάτι τέτοιο. Οι πολιτικοί φοβούνται την αντίδραση των ψηφοφόρων. Όμως, η πίεση που ασκείται από την κρίση, θα προκαλέσει εξελίξεις, το μέγεθος των οποίων δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Και στο φινάλε, μπορεί να δούμε πολύ πιο σύντομα, από όσο νομίζαμε την δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης.
Όσον αφορά στα ευρωομόλογα, αυτά θα ήταν μια λάθος λύση. Πως θα μπορούσε η Γερμανία να προστατευτεί από μια λανθασμένη απόφαση του Γάλλου υπουργού Οικονομικών; Τα ευρωομόλογα θα έπαιζαν κάποιο ρόλο, μόνο εφόσον είχε προηγηθεί μια πολιτική ενοποίηση.
Οι οικονομικές ανισορροπίες στην ευρωζώνη δεν είναι το πρόβλημα. Ούτε οι πολλές γερμανικές εξαγωγές. Το πρόβλημα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας δεν είναι η Γερμανία, αλλά η Κίνα.
Οι Νότιοι Ευρωπαίοι θα πρέπει να συνηθίσουν στην ιδέα ότι δεν μπορούν πλέον να απολαμβάνουν το βιοτικό επίπεδο που έχουν, ειδικά μέσα στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που έχουμε, χωρίς σημαντικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Μόνο όσοι προσαρμοστούν στην νέα πραγματικότητα, θα έχουν τις ευκαιρίες.
Τα μεροκάματα στην Ν. Ευρώπη αυξήθηκαν  τα τελευταία χρόνια, αλλά οι χώρες αυτές παραδοσιακά παράγουν απλά προϊόντα, όπως υφάσματα. Δεν είναι πλέον ανταγωνιστικές σε παγκόσμια πλαίσια, για αυτό και όλη η διαδικασία παραγωγής πέρασε στην Ασία.
Αντίθετα, η Γερμανία έχει έναν καινοτόμο βιομηχανικό τομέα, τα προϊόντα του οποίου είναι υψηλής ποιότητας, και περιζήτητα παντού. Αυτός είναι ο λόγος της γερμανικής επιτυχίας, και της ισπανικής, και ιταλικής αποτυχίας.
Οι χώρες του Νότου θα πρέπει να επενδύσουν στην εκπαίδευση και να αρχίσουν να παράγουν προϊόντα υψηλότερης ποιότητας. Παράλληλα, θα πρέπει να μειώσουν τους μισθούς σε κάποιους τομείς της βιομηχανίας τους, για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν επιτυχώς τις αναδυόμενες οικονομίες, όπως είναι η Κίνα, η Βραζιλία, και η Ινδία.

Spiegel
http://www.spiegel.de/international/business/0,1518,816071,00.html

antinews