Κυριακή βράδυ, παρακολουθώ δελτία ειδήσεων και, πριν καλά – καλά χωνέψω αυτά που είδα και άκουσα από τους πολιτικούς αρχηγούς μετά την σύσκεψη με τον Παπαδήμο στο Μέγαρο Μαξίμου, απομένω να παρακολουθώ στον καναπέ την «μονομαχία» της Λίλιαν με την Μαργαρίτα, που μαγειρεύουν γαλοπούλα τυλιγμένη με μπέικον και μετά μία ροζ τούρτα με γαλάζιο κερί.
Πρώτος βγήκε στο πεζοδρόμιο της Ηρώδου Αττικού ο Γ. Καρατζαφέρης, που αντί άλλης δήλωσης επέλεξε ένα (ακόμη) χρησμό, καθώς οι αγωνιούντες δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να του πάρουν μισή κουβέντα για το αποτέλεσμα της σύσκεψης που πιθανότατα θα ανατρέψει την ιστορία της ζωής μας. Ηταν μία δήλωση σε πρώτο πρόσωπο: «Δεν θα συμβάλλω στην έκρηξη της επανάστασης από εξαθλίωση, που εν συνεχεία θα κατακάψει όλη την Ευρώπη». Από την δήλωση αυτή, είναι σαφές ότι ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ δίνει μάχη – όχι μόνο για να σωθεί η Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η ήπειρος.
Σε πρώτο πρόσωπο μίλησε λίγο αργότερα και ο Α. Σαμαράς, που φάνηκε θυμωμένος, σχεδόν οργισμένος, από το περιεχόμενο της συμφωνίας που καλείται να προσυπογράψει: ««Για πρώτη φορά γίνεται διαπραγμάτευση. Μας ζητούν περισσότερη ύφεση, που η χώρα δεν αντέχει. Παλεύω, και παλεύω με κάθε τρόπο για να το αποτρέψω». Ο Πρόεδρος της ΝΔ επαναλαμβάνει, εμμέσως πλην σαφώς, την κατηγορία προς τον Γ. Παπανδρέου ότι ουδέποτε επιχείρησε να διαπραγματευτεί – αλλά με το «πρώτη φορά» βάζει μέσα και τον Λ. Παπαδήμο, στην επιλογή του οποίου και ο ίδιος συμφώνησε προ διμήνου. Επίσης, εμφανίζεται να αποδοκιμάζει συνολικά την στάση του Πρωθυπουργού και των δύο άλλων πολιτικών αρχηγών, λέγοντας δύο φορές «παλεύω» (προφανώς, εννοεί ότι οι υπόλοιποι αντί να παλεύουν, χαζεύουν...).
Όσο για τον Γ. Παπανδρέου, εκεί η λογική μας αποχαιρετά. Αφού δημοσιοποίησε μία επιστολή συστάσεων και προτροπών προς την κυβέρνηση – να κάνει όσα δεν έπραξε ο ίδιος και οι κυβερνήσεις που σχημάτισε την προηγούμενη διετία, ενώ απορεί γιατί καθυστερούν οι μεταρρυθμίσεις(!) – συγκάλεσε και το πολιτικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ για να αποτιμήσει την κατάσταση. Λες και έτσι θα καταλήξει σε αποφάσεις... Εδώ συγκάλεσε δύο φορές σε συνεδριάσεις τους ίδιους ανθρώπους και ακόμη δεν έχουν καταλάβει αν σκοπεύει να παραιτηθεί από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πότε.
Αυτή ήταν η εικόνα της πολιτικής ηγεσίας μίας χώρας που κλυδωνίζεται, σαν τον Τιτανικό μετά την πρόσκρουση με το παγόβουνο. Εθνική ενότητα, ομοψυχία, συνεργασία, συνοχή, κοινό σχέδιο και όραμα... όλες άγνωστες λέξεις. Καθένας μόνος του και ο σώσων εαυτόν σωθήτο. Μία πολιτική ηγεσία που, με το παράδειγμά της, παρακινεί την κοινωνία να διχάζεται και τους πολίτες να αλληλοκατηγορούνται. Ο καθένας κι ένα εγώ. Το αυτονόητο, η χρήση του πληθυντικού, αγνοείται.
Μετά άρχισε το junior master chef, με την Λίλιαν και την Μαργαρίτα. Και ξαφνικά, συνειδητοποιούσες ως τηλεθεατής βλέποντας τα 10χρονα παιδιά, πόσο απλό πράγμα είναι η άμιλλα, η ομαδική συνεργασία, η προσήλωση σε ένα στόχο, η εφαρμογή των οδηγιών και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ δασκάλων – μαθητών και αντιπάλων. Ενα σχέδιο και μία συνεπής και ειλικρινής προσπάθεια να το εφαρμόσουν όλοι, κατά το δυνατόν πιστά και σωστά. Δεν ήταν πανεπιστημιακού επιπέδου η συζήτηση και το θέμα, αλλά το γεγονός ότι έβλεπες παιδιά της αυριανής γενιάς να μαθαίνουν και να προσπαθούν πάνω σε ένα παιχνίδι, ήταν μία παρηγοριά.
Τουλάχιστον αυτό, ήταν το αυθεντικό junior master chef.
Πρώτος βγήκε στο πεζοδρόμιο της Ηρώδου Αττικού ο Γ. Καρατζαφέρης, που αντί άλλης δήλωσης επέλεξε ένα (ακόμη) χρησμό, καθώς οι αγωνιούντες δημοσιογράφοι προσπαθούσαν να του πάρουν μισή κουβέντα για το αποτέλεσμα της σύσκεψης που πιθανότατα θα ανατρέψει την ιστορία της ζωής μας. Ηταν μία δήλωση σε πρώτο πρόσωπο: «Δεν θα συμβάλλω στην έκρηξη της επανάστασης από εξαθλίωση, που εν συνεχεία θα κατακάψει όλη την Ευρώπη». Από την δήλωση αυτή, είναι σαφές ότι ο Πρόεδρος του ΛΑΟΣ δίνει μάχη – όχι μόνο για να σωθεί η Ελλάδα, αλλά ολόκληρη η ήπειρος.
Σε πρώτο πρόσωπο μίλησε λίγο αργότερα και ο Α. Σαμαράς, που φάνηκε θυμωμένος, σχεδόν οργισμένος, από το περιεχόμενο της συμφωνίας που καλείται να προσυπογράψει: ««Για πρώτη φορά γίνεται διαπραγμάτευση. Μας ζητούν περισσότερη ύφεση, που η χώρα δεν αντέχει. Παλεύω, και παλεύω με κάθε τρόπο για να το αποτρέψω». Ο Πρόεδρος της ΝΔ επαναλαμβάνει, εμμέσως πλην σαφώς, την κατηγορία προς τον Γ. Παπανδρέου ότι ουδέποτε επιχείρησε να διαπραγματευτεί – αλλά με το «πρώτη φορά» βάζει μέσα και τον Λ. Παπαδήμο, στην επιλογή του οποίου και ο ίδιος συμφώνησε προ διμήνου. Επίσης, εμφανίζεται να αποδοκιμάζει συνολικά την στάση του Πρωθυπουργού και των δύο άλλων πολιτικών αρχηγών, λέγοντας δύο φορές «παλεύω» (προφανώς, εννοεί ότι οι υπόλοιποι αντί να παλεύουν, χαζεύουν...).
Όσο για τον Γ. Παπανδρέου, εκεί η λογική μας αποχαιρετά. Αφού δημοσιοποίησε μία επιστολή συστάσεων και προτροπών προς την κυβέρνηση – να κάνει όσα δεν έπραξε ο ίδιος και οι κυβερνήσεις που σχημάτισε την προηγούμενη διετία, ενώ απορεί γιατί καθυστερούν οι μεταρρυθμίσεις(!) – συγκάλεσε και το πολιτικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ για να αποτιμήσει την κατάσταση. Λες και έτσι θα καταλήξει σε αποφάσεις... Εδώ συγκάλεσε δύο φορές σε συνεδριάσεις τους ίδιους ανθρώπους και ακόμη δεν έχουν καταλάβει αν σκοπεύει να παραιτηθεί από αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πότε.
Αυτή ήταν η εικόνα της πολιτικής ηγεσίας μίας χώρας που κλυδωνίζεται, σαν τον Τιτανικό μετά την πρόσκρουση με το παγόβουνο. Εθνική ενότητα, ομοψυχία, συνεργασία, συνοχή, κοινό σχέδιο και όραμα... όλες άγνωστες λέξεις. Καθένας μόνος του και ο σώσων εαυτόν σωθήτο. Μία πολιτική ηγεσία που, με το παράδειγμά της, παρακινεί την κοινωνία να διχάζεται και τους πολίτες να αλληλοκατηγορούνται. Ο καθένας κι ένα εγώ. Το αυτονόητο, η χρήση του πληθυντικού, αγνοείται.
Μετά άρχισε το junior master chef, με την Λίλιαν και την Μαργαρίτα. Και ξαφνικά, συνειδητοποιούσες ως τηλεθεατής βλέποντας τα 10χρονα παιδιά, πόσο απλό πράγμα είναι η άμιλλα, η ομαδική συνεργασία, η προσήλωση σε ένα στόχο, η εφαρμογή των οδηγιών και ο αλληλοσεβασμός μεταξύ δασκάλων – μαθητών και αντιπάλων. Ενα σχέδιο και μία συνεπής και ειλικρινής προσπάθεια να το εφαρμόσουν όλοι, κατά το δυνατόν πιστά και σωστά. Δεν ήταν πανεπιστημιακού επιπέδου η συζήτηση και το θέμα, αλλά το γεγονός ότι έβλεπες παιδιά της αυριανής γενιάς να μαθαίνουν και να προσπαθούν πάνω σε ένα παιχνίδι, ήταν μία παρηγοριά.
Τουλάχιστον αυτό, ήταν το αυθεντικό junior master chef.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου