Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά...

Παρά τη σημασία των εκλογών αυτών, η προεκλογική περίοδος, συγκρινόμενη με το κλίμα που επικρατούσε πριν από εξ ίσου κρίσιμες ψηφοφορίες στη βουλή, όπως για τα μέτρα του 1^ου, 2^ου και νιοστού μνημονίου, χαρακτηρίζεται από μια ύποπτη νηφαλιότητα. Ενώ, λογικά, και τηρουμένων των αναλογιών, ο καθείς θα περίμενε η ατμόσφαιρα να τραντάζεται από βλήματα σκληρών διλημμάτων, σχετικά με ευρώ, δραχμή, γρόσι, ρούβλι κλπ, κάτι τέτοιο δεν συνέβη, παρά μονάχα τις δυο-τρεις τελευταίες μέρες που κάποιο μικρό κομμάτι της βρώμικης δουλειάς το ανέλαβαν οι ξένες τράπεζες και οι διεθνείς οίκοι. Αλλά, κι αυτό, χωρίς μεγάλη πίεση και κοινωνική διείσδυση, ώστε να φέρει αποτέλεσμα και να καταφέρει να στείλει πίσω στο μαντρί του δικομματισμού, τα πρόβατα που προς στιγμήν είχαν τολμήσει, να χαλαρώσουν, να αισθανθούν ακηδεμόνευτα και να ατακτήσουν.

Θαρρείς πως το λουρί που όλες τις άλλες φορές έσφιγγε την κοινή γνώμη μέχρι πνιγμού, αυτή τη φορά, είχε αφεθεί αρκετά λασκαρισμένο. Αν εξαιρέσει κανείς την ανακίνηση του μεταναστευτικού και του AIDS, με τη διαπόμπευση μιας ντουζίνας οροθετικών γυναικών, γεγονότα, όμως, στο περιθώριο της διακύβευσης των ημερών, δεν είχαμε κάτι άλλο συνταρακτικό. Αυτές οι εκλογές ήταν για πρώτη φορά της αριστεράς, ή μάλλον ενός κομματιού της αριστεράς, γιατί για το κάποιο άλλο, ο κενός χώρο που προς στιγμήν ανοίχτηκε, τού προξένησε φαίνεται τέτοια ζαλάδα, ώστε να κλείσει άρον-άρον πίσω του με δύναμη την πόρτα και και να ξανακλειστεί στους γνώριμους τέσσερεις τοίχους και στα σκοτάδια του αυτισμού.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Έχουν αποφασίσει να αφήσουν την Ελλάδα στα χέρια της αριστεράς, δηλαδή στην, κατ’ αυτούς, τύχη της; Την έχουν ήδη ξεγράψει, οπότε το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα, ή μάλλον αυτό που διαφαίνεται ότι θα υπάρξει, τούς είναι αδιάφορο; Μπορεί να είναι και έτσι, αλλά είναι το λιγότερο πιθανό. Θα ήταν πιθανότερο, αν είχαν στο τσεπάκι τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιρλανδία, την Ιταλία, την Ολλανδία, ακόμα και την ίδια τη Γερμανία. Αλλά με τέτοιο σκορποχώρι, με τέτοια αβεβαιότητα, κάτι τέτοιο θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο.

Άρα κάτι άλλο μάλλον θα συμβαίνει. Και αυτό που κατά τη γνώμη μου συμβαίνει είναι αυτό που έχει ήδη συμβεί κι άλλες φορές στα κρίσιμα δημοψηφίσματα, τα σχετικά με την επικύρωση κρίσιμων συνθηκών της Ευρωζώνης: όταν το αποτέλεσμα είναι αρνητικό, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται, πάντα δημοκρατικά, μέχρις ότου παραχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, οι Ιρλανδοί το έχουν κάνει δις. Μια φορά το 2001, όταν αρνήθηκαν να επικυρώσουν τη Συνθήκη της Νίκαιας. Το δημοψήφισμα επαναλήφθηκε την επόμενη χρονιά, και ώ του θαύματος οι Ιρλανδοί άλλαξαν μυαλό. Τη δεύτερη φορά, το 2008, επρόκειτο για την επικύρωση της Συνθήκης της Λισσαβόνας. Και πάλι είπαν όχι, ενώ την επόμενη χρονιά, είπαν ναι. Φυσικά, δημοκρατικά και αβίαστα. Οι Δανοί είναι το δεύτερο παράδειγμα. Το 1992 καταψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, για ν’ αλλάξουν γνώμη αμέσως μετά, σε δεύτερο δημοψήφισμα το 1993.

Αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τα ανωτέρω, καθώς επίσης και το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί όντως πειραματόζωο, τότε δεν έχουμε να περιμένουμε, παρά ένα σήριαλ εκλογικών αναμετρήσεων, μέχρις ότου ψηφίσουμε «υπεύθυνα και λογικά». Κιαυτό δεν θα συμβεί με νουθεσίες και ψιλο-εκβιασμούς, αλλά με το λεπίδι πάνω απ’ τα κεφάλια των αντιφρονούντων να πηγαίνει, κυριολεκτικά, σύννεφο.