Τις προηγούμενες δεκαετίες, γράφει, η χώρα «εκσυγχρονίσθηκε» με έναν τρόπο βαλκανικό, αφόρητα νεόπλουτο, με αφετηρία την «κατά λάθος» είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση –και τέρμα την αποσάθρωση μεγάλου τμήματος της κοινωνίας.
Σήμερα βλέπουμε στις τηλεοπτικές οθόνες μας να μάς σώζουν σχεδόν επί …ημερήσια βάσης αυτοί που μάς έφεραν ως εδώ. Αυτοί που ψηφίζαμε τόσα χρόνια αδιαμαρτύρητα, παρέα μ’ αυτούς που –πάλι εμείς– καθιερώσαμε στα τηλεοπτικά παράθυρα, για να συναγελάζονται, σε ένα κακόγουστο θέαμα δήθεν κριτικής. Και αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη τιμωρία μιας κοινωνίας που επαναπαύθηκε στο... χειρότερο «συμβόλαιο» όλων των εποχών: «Οι μισοί θα πηγαίνετε στο Δημόσιο και θα παίρνετε μισθούς και μονιμότητα χωρίς σκληρή δουλειά, όσοι από τους υπόλοιπους θέλουν και μπορούν θα φοροδιαφεύγουν ή θα παρασιτούν, ενώ εμείς θα κάνουμε τα στραβά μάτια. Και όλοι μαζί θα ποντάρουμε στα δανεικά των άλλων».
Αυτή ήταν σε αδρές γραμμές η ανεπίσημη «πρόσκληση» του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου, μία πρόσκληση εκμαυλισμού, στηριγμένη στην δυσπιστία του Έλληνα απέναντι στο οργανωμένο κράτος, στην ροπή του προς το εύκολο κέρδος, αλλά και στην ανάγκη του για μια καλύτερη ζωή. Μία πρόσκληση την οποία, δυστυχώς, οι περισσότεροι αποδεχτήκαμε. Έτσι χτίστηκε το «ελληνικό όνειρο», που τώρα ψυχορραγεί. Με ψεύτικες υποσχέσεις, με επίπλαστη ευμάρεια. Έτσι χτίστηκαν οι κομματικοί στρατοί και η καθαρά «ενοχική» σχέση του Έλληνα με το Δημόσιο, έτσι λειτούργησε το σύστημα.
Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που προέβλεψαν έγκαιρα ότι το σύστημα αυτό μοιραία θα καταλήξει σε πλήρη κοινωνική, οικονομική και πολιτική παρακμή, σε βαθμό ασύλληπτο για μία δήθεν αναπτυγμένη κοινωνία του 21ου αιώνα. Ελάχιστοι δεν συμμετείχαν. Και αυτοί φάνταζαν γραφικοί καταμεσής του πάρτυ.
Εδώ που φτάσαμε, όμως, δεν έχει πια νόημα να κλαίμε για το χυμένο γάλα. Αυτό που έχει νόημα σήμερα είναι να καταλάβουμε –έστω και τόσο αργά– τα λάθη μας. Πρώτα σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, ώστε μετά να δράσουμε συλλογικά ως κοινωνικές ομάδες, και εν τέλει ως κοινωνία που αναδεικνύει νέους ταγούς και κήνσορες. Δεν είναι ώρα πλέον για αυταπάτες. Πρέπει να αποδεχθούμε την πραγματικότητα.
Στην καλύτερη περίπτωση, το μέσο ελληνικό εισόδημα θα χάσει 30%, ίσως και περισσότερο, πριν τελειώσει η ιστορία της κρίσης. Τόση περίπου, για να το πούμε απλά, είναι η διαφορά μεταξύ αυτών που θα έπρεπε να απολαμβάνουμε και εκείνων που απολαύσαμε με δανεικά όλα τα προηγούμενα χρόνια. Στην χειρότερη περίπτωση, όμως, σε μία άτακτη χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ, οι απώλειες θα είναι συγκλονιστικές. Η Ελλάδα θα περιθωριοποιηθεί πλήρως, θα βουλιάξει στο βαλκανικό της παρελθόν και θα μείνει να κοιτάει από μακριά ακόμη και τα φτωχά κράτη του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, που ως σήμερα αντιμετωπίζαμε «αφ’ υψηλού».
Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι. Όμως, μαζί με την κρίση έρχεται και η ευκαιρία. Αν η Ελλάδα μείνει στην ευρωζώνη, τότε είναι υποχρεωμένη να γίνει ανταγωνιστική. Είναι υποχρεωμένη να ψάξει μέσα της να βρει τις λύσεις, την δύναμη και την ευελιξία που την έκαναν να ξεχωρίσει σε άλλες εποχές. Δύσκολο μεν, αλλά μπορεί να γίνει. Μπορούμε να έχουμε καλύτερο κράτος, καλύτερη παιδεία, μπορούμε να γίνουμε πιο καινοτόμοι, μπορούμε να κάνουμε την χώρα μας να ξεχωρίσει. Μπορούμε να αλλάξουμε νοοτροπία και να εκμεταλλευθούμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας.
Ποτέ η Ελλάδα δεν ήταν πλούσια, ποτέ δεν είχε πρώτες ύλες, ποτέ δεν είχε μεγάλη εσωτερική αγορά. Και όμως, υπήρξαν εποχές που διέπρεψε. Με άλλες αρχές και άλλα οράματα, τα οποία πρέπει κάποτε να θυμηθούμε.
Αν όμως επιστρέψουμε στην δραχμή –ενδεχόμενο που κάποιοι το κάνουν να φαντάζει ως δήθεν «εύκολη λύση»– τότε το ίδιο σύστημα που μάς έφερε ως εδώ θα μάς κυβερνά για πάντα, έχοντας στα χέρια του και το μαχαίρι και το πεπόνι. Με τις ίδιες σάπιες δομές, την ατέρμονη συναλλαγή και διαπλοκή της πολιτικής, με ένα κράτος ανατολίτικο σε μια χώρα τσακισμένη από την κρίση, σε μια κοινωνία που θα απλώνει το χέρι εξαθλιωμένη. Μόνοι ωφελημένοι τότε θα είναι εκείνοι που μάς έφεραν ως εδώ και οι πολύ πλούσιοι της εγχώριας και της διεθνούς σκηνής. Που τότε θα μπορέσουν πράγματι να αγοράσουν τεράστια περιουσιακά στοιχεία, κυριολεκτικά «για ένα κομμάτι ψωμί», στο πλαίσιο της μεγαλύτερης ανακατανομής πλούτου που θα έχει γίνει ποτέ στην ελληνική επικράτεια.
Ας σκεφτούμε λοιπόν σοβαρά και χωρίς πανικό. Ναι, φτάσαμε ως εδώ. Από εδώ και πέρα, όμως, πού θέλουμε να πάμε και με ποιους; Σε ποιον στόχο θα στρατευθούμε, ποιο όραμα να ενστερνιστούμε;
Ίσως χρειαστεί ακόμη πολύς πόνος μέχρι να καταλήξουμε να βρούμε φωνή ενιαία και αιτήματα συγκεκριμένα για «αλλαγή», σε μία χώρα που κατάφερε να απαξιώσει ακόμη και τα ίδια τα πολιτικά συνθήματα. Αν όμως καταλήξουμε και η κοινωνία απαιτήσει, τότε η πολιτική θα υποχρεωθεί να υπακούσει. Αν κάτι τέτοιο συμβεί το 2012, ίσως τότε να υπάρξει κάποιο φως στο βάθος του τούνελ…
http://atithasos.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου