Ρεαλισμός ή λαϊκισμός;;..

Tου Άρη Δαβαράκη

Εντάξει, Κυριακή μετά τα Φώτα τελειώνουμε με τις γιορτές πια και ξαναμπαίνουμε σε εντελώς κανονικούς ρυθμούς – αν υπάρχουν «κανονικοί» ρυθμοί σ’ αυτή την παράξενη χώρα που ζούμε. Δευτέρα εφτά και κάτι το πρωί, όλη η Ελλάδα ανασηκώνει τα μανίκια και (ξανά) ξεκινάει δουλειά –λες και σταμάτησε ποτέ: Τόσες αλλαγές πρέπει να γίνουν, αποφάσεις να ληφθούν και να εφαρμοστούν, πόσες δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι ακόμα άραγε, πόσες ακόμα μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα κλείσουν, πόσοι ημερομίσθιοι θα βρεθούνε εντελώς άφραγκοι; Τι σχέδια υπάρχουν; Πρέπει, μας λένε, να...

ληφθούν άμεσα, χειρουργικά και επίπονα μέτρα. Χιλιάδες οικογένειες πρέπει σου λέει να πεινάσουν, χιλιάδες γεροντάκια να κόψουνε το ζεστό ποτήρι με το γάλα που τους γλύκαινε το μέσα τους πριν πέσουνε στον ύπνο. Αν υπάρχει γάλα στο ψυγείο είναι για τα παιδιά, δεν είναι για τους γέρους. Και το μαγείρεμα, το περιεχόμενο του ψυγείου, πρέπει κι αυτό να γίνει αγνώριστο: Μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Άλλες «διατροφικές» συνήθειες. Οικονομία στο ρεύμα, τυλίξου με ότι μάλλινο έχεις, δεν έχουμε λεφτά να τα ξοδεύουμε στο πετρέλαιο, δεν κάνει κρύο σήμερα, δεν θ’ ανάψουμε καθόλου θέρμανση, συμφωνεί και ο διαχειριστής –αυτός το πρότεινε μάλιστα: Μέρα παρα μέρα μέχρι να δούμε αν μας βγάζει μέχρι να σκάσει η άνοιξη. Δε λες που ζούμε στην Ελλάδα;
Αυτό λέω –πως ζούμε στην Ελλάδα. Ας επιτρέψω για άλλη μια φορά στον εαυτό μου να πέσει πολύ χαμηλά –ούτε ή πρώτη φορά θα είναι εξ’ άλλου, ούτε και η τελευταία. Πόσα παίρνει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, πόσα ο Πρωθυπουργός, πόσα οι υπουργοί με τους υφυπουργούς και τους γενικούς γραμματείς τους; Πόσα οι βουλευτές; Τι ελαφρύνσεις έχουν; Τι ΔΕΝ πληρώνουν; Και τα μεγάλα κεφάλια, σύμβουλοι, παρασύμβουλοι, γενικοί διοικητές και Πρόεδροι και γενικοί γραμματείς (αυτό που λένε «ο κ. Γενικός», γενικώς), πόσα αμάξια τους παρέχουμε, πόσα παλικάρια, στρατιώτες ή έμμισθους bodyguards, απασχολούν για να νοιώθουν ασφαλείς και προστατευμένοι (από τους ψηφοφόρους τους κυρίως – ή τίποτα παρακρατικούς με τους οποίους κατά καιρούς είχανε πάρε-δώσε στην διάρκεια της δεκαετούς, εικοσαετούς, τριακονταετούς λαμπρής πολιτικής τους διαδρομής).
Πόσο μας κοστίζουν όλοι αυτοί; Οι Δημαρχαίοι; Οι από δίπλα; Τα Δ.Σ; Άλλα αυτοκίνητα κι εκεί, άλλες «προστασίες», εξαρτάται από το πόσο φοβάται ο κάθε «δημόσιος άνδρας». Αν είναι εντελώς χέστης μας κοστίζει χρυσάφι, αν είναι της απόψεως «ότι γίνει έγινε» αρκείται στα επιδόματα μετακινήσεων, παραστάσεων, ταξιδιών, ξενοδοχείων, εισιτηρίων (business ταξιδεύουν αυτοί για Βρυξέλλες, στην οικονομική να πάνε, δεν είναι και σωστό –εκπροσωπούν κάποιους θεσμούς, έχουν ένα κύρος, τι στην ευχή;).
Και οι κληρικοί; Οι ευαίσθητοι μεγαλο-ιερείς της Εκκλησίας μας που παρκάρουν τις μαύρες αυτοκινητάρες τους με τον δικέφαλο και τους σωφεραίους τους στα παρκινγκ της Αρχιεπισκοπής, στη Μονή Πετράκη, στην Μητρόπολη από πίσω από τα γραφεία των μεγάλων ενοριών, αρχιεπισκοπών, επισκοπών, Ιερών Ναών, Ιερών Μονών (και πάσης Ελλάδος, δεν λέμε τώρα μόνο για τις μεγάλες πόλεις και τα εμφανή, βάλε τώρα από Ξάνθη και Κομοτηνή μέχρι Επτάνησα και από Κρήτη μέχρι Δωδεκάνησα, ο κλήρος είναι ιερός, ακριβά ενδεδυμένος, στολισμένος χαϊμαλιά χρυσά με πέτρες, συχνά ψεύτικες –τόσο που καταντάς να λες «ας ήτανε τουλάχιστον διαμάντια και ρουμπίνια αληθινά κι’ όχι πανηγυριώτικα χρωματιστά, σαν αυτά που φοράνε στα χωριά του Νείλου οι φελάχοι – αλλά οι φελάχοι, βλέπεις, τα φοράνε για το χρώμα και για τη χαρά, όχι για να εντυπωσιάσουνε κανέναν). Ο κλήρος στην Ελλάδα γοητεύεται από τον πλούτο που γυαλίζει –και δεν μιλάω βέβαια για τους απλούς παπάδες στην Αθήνα, τις μεγάλες πόλεις και όλη την Ελλάδα, που δύσκολα τα βγάζουνε πέρα, μιλάω πάντα για τους «κ. Γενικούς», τους «υψηλά ιστάμενους», τους «δεσποτάδες»- αυτούς όλους με τα πολλά γένια που γεμίζουν τις τεράστιες αίθουσες όταν γίνονται κορυφαίες συνάξεις κι’ έρχονται απ’ όλη την Ελλάδα και κρατάνε ράβδους χρυσοποίκιλτους και, αν πρόκειται για κάτι επίκαιρο και υπάρχουν κάμερες, κάνουν δηλώσεις με τους τεράστιους σταυρούς να κρέμονται από βαριές, χοντρές, χρυσές αλυσίδες που ούτε ο Ψωμιάδης (με το πούρο λέω) δεν φοράει πια.
Και λέει κάπου, σε μια παρέα, ένας σοβαρός άνθρωπος πολύ λογικός, μετρημένος, πραγματικά μορφωμένος –και γνώστης των δικών του θεμάτων άριστος, τα ψάχνει και τα ανανεώνει κυριολεκτικά κάθε μέρα τα σχετικά με την επιστήμη του. Λέει: Μια μικρή κυβέρνηση, ας είναι ο κ. Παπαδήμος, με τεχνοκράτες μόνο, όχι πάνω από δώδεκα, άντε δεκαπέντε μέλη –και πολλά είναι. Μισθός: Χίλια ευρώ καθαρά για όλους ο ανώτατος μισθός (για κάποια χρόνια, μέχρι να βάλουμε τάξη). Κατώτερη σύνταξη τα 500 ευρώ καθαρά για όλους. Να μην υπάρχει μισθός ή σύνταξη που να βγαίνει από Δημόσιο ταμείο πάνω από χίλια ευρώ –από τον Παπούλια και τον Παπαδήμο, μέχρι τον Αρχιεπίσκοπο και τον Υπουργό Οικονομικών. Και να μην παίρνει κανένας άνθρωπος σύνταξη κάτω από 500 ευρώ.
Φριχτός λαϊκισμός θα μου πείτε, ε; Έτσι αντέδρασα κι εγώ όταν το πρωτάκουσα. Αλλά, μετά, με την συζήτηση, άρχισε να μου φαίνεται λογικό. Γιατί, λέει ο γνωστός μου, ο Παπαδήμος και οι 15 του, δεν θα πάνε για τον μισθό, θα πάνε για να βοηθήσουν την πατρίδα τους σε μία περίοδο που λίγο απέχει από την «εμπόλεμο κατάσταση». Αυτοκίνητα έχουν, ή οδηγούν οι ίδιοι –αν θέλουν οδηγό ας τον πληρώσουν. Κανείς από τους επιτυχημένους τεχνοκράτες μας δεν είναι «πτωχός», σπίτι έχει, θέρμανση έχει και αν όταν ταξιδεύει προτιμάει την business ή και την α’ θέση (στα μεγάλα ταξίδια, που πόσα πια θα είναι;) ας μας τα χρεώσει –«υπέρ πατρίδος».
Όλοι όσοι παίρνουνε σήμερα πάνω από ένα χιλιάρικο, κατεβαίνουν στο χιλιάρικο, είτε είναι καθαρίστριες στη Βουλή είτε στα Δημόσια νοσοκομεία, είτε είναι ο Παπούλιας, είτε ο Υπασπιστής του (τι τον θέλει τον Υπασπιστή εδώ που τα λέμε –αλλά ας μην το παρακάνω). Όσοι παίρνουν ανάμεσα στο πεντακοσάρικο και το χιλιάρικο μένουνε εκεί που είναι –σκέτα όμως, όχι επιδόματα και τζάμπα βενζίνες και τα λοιπά. Και όσοι παίρνουνε συντάξεις κάτω από 500 ευρώ ανεβαίνουν στα 500.
Δεν είναι ρομαντικός ο δικός μου. Είναι υπέρ-ρεαλιστής αν εννοείτε τι εννοώ. Και έχει δίκιο – έτσι θα έπρεπε να γίνει για ένα διάστημα δύο ή τριών χρόνων τουλάχιστον σε όλους τους μισθούς και τις συντάξεις που χρηματοδοτούνται αμέσως ή εμμέσως από το Δημόσιο.
(Αυτοί που τα «πιάσανε», τα έχουν και τα κρύψανε καλά : Αν δεν θέλουμε να είμαστε υπέρ-ρομαντικοί, ας το πάρουμε απόφαση: Μας την έπαιξαν. Αν όμως κάνανε κάνα λάθος και μπορούμε κάπου, κάπως, να τους τσιμπήσουμε, καλό θα ήτανε, έτσι για το κοινό περί δικαίου αίσθημα -και το κοινό καλό).