Όσοι υποστηρίζουν ότι έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφή, αοριστολογούν (ή αερολογούν) ότι η παραμονή οδηγεί στη σωτηρία. Στην καλύτερη περίπτωση, λένε οι ίδιοι, σε δέκα χρόνια το χρέος θα είναι όσο ήταν το 2009. Θα είμαστε, δηλαδή, στην κατάσταση που μας υποχρέωσε να μπούμε, την επόμενη χρονιά, στο ΔΝΤ/ΕΕ διότι ήμασταν υπερχρεωμένοι! Τα περί υποτέλειας δεν τα παραβλέπουν απλώς, αλλά τα αποδέχονται ως αυτονόητο ( και για μερικούς ευχάριστο) δεδομένο.
Όσοι υποστηρίζουν ότι η έξοδος από το ευρώ θα είναι σωτήρια λύση, αοριστολογούν (ή αερολογούν) για την επόμενη, ακριβώς, μέρα. Αοριστολογούν λέγοντας ότι θα υπάρξει ανάκαμψη μετά από «κάποιες σύντομες δυσκολίες». Κάποιες; Σύντομες; Δυσκολίες; Δεν εξηγούν. Δεν εξηγούν ούτε αν προβλέπουν αντιδράσεις των διαβόητων Αγορών. Για λόγους προφανώς οικονομικούς. Αλλά και διότι οι Αγορές δεν θα συγχωρήσουν μια (μικρή και αδύναμη) χώρα που δείχνει τέτοια αποφασιστική στάση ανεξαρτησίας. Με δυο λόγια οι υποστηρικτές της εξόδου προφανώς πιστεύουν ότι αν, με δική μας μονομερή απόφαση, βγούμε από το ευρώ όλοι άλλοι παράγοντες θα μείνουν σταθεροί και αναλλοίωτοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια.
Η Γερμανία σχεδιάζει την κυριαρχία της σε όλη την Ευρώπη. Όταν η χώρα που πρωταγωνίστησε σε δυο Παγκόσμιους Πολέμους κάνει σχέδια, όλοι οι άλλοι κάνουν το ίδιο. Σχεδιάζουν μέτρα και αντίμετρα. Όποιος διαταράξει αυτούς τους σχεδιασμούς οφείλει να έχει το δικό του συνολικό σχέδιο. Ώστε να προστατεύσει τον λαό. Θα είναι καθαρή ανοησία να παριστάνουμε ότι η έξοδός μας θα είναι μια περίπου αθώα και πάντως ασήμαντη απόφαση που θα αφήσει σχεδόν αδιάφορους τους πάντες. Μερικοί, εδώ, μπορεί μάλιστα, αφελώς, να νομίζουν ότι οι Ευρωπαίοι θα ανακουφιστούν αν τους αδειάσουμε τη γωνιά. Δυστυχώς δεν είναι έτσι.
Μονομερής αποχώρησή μας από το ευρώ (και στάσεις πληρωμών κλπ) είναι πολιτική πράξη με προφανείς οικονομικές επιπτώσεις. Ως πράξη ανεξαρτησίας θα αντιμετωπιστεί και θα προκαλέσει ανάλογες αντιδράσεις. Πράξη ανεξαρτησίας, όχι απλή κίνηση οικονομικού χαρακτήρα όπου ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται σε κρίσιμο γεωπολιτικό σταυροδρόμι και κανείς δεν θα μείνει αδιάφορος στις αποφάσεις της. Ούτε εντός ούτε εκτός Ελλάδας.
Αυτό που σήμερα κινδυνεύει και όλοι καταλαβαίνουν είναι η εθνική ανεξαρτησία. Αυτό που σήμερα μας απειλεί και όλοι καταλαβαίνουν είναι η οικονομική εξαθλίωση με κατάληξη την προσωπική αναξιοπρέπεια. Αυτά ενώνουν, μπορούν να το κάνουν. Ο καθένας έχει το αμαρτωλό ή ένδοξο παρελθόν του. Αν μείνουμε σ το παρελθόν η ενότητα θα μείνει στα λόγια. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν επειδή θα ζητήσουν, γονυπετείς, συγνώμη για το παρελθόν τους. Ούτε, αντίστροφα, είναι τιμή να υπενθυμίζουν συνεχώς τη συνέπεια και τους αγώνες τους. Αυτό ακριβώς είναι το παρελθόν. Η αλλαγή επέρχεται επειδή οι μεν και οι δε κατάλαβαν τις νέες συνθήκες και συμφώνησαν να τις αντιμετωπίσουν μαζί. Μαζί με τον κόσμο, δηλαδή. Και όχι να τον αφήνουν (οι μεν και οι δε) μονάχο του, αγανακτισμένο, στις Πλατείες. Διαλαλώντας πόσο πολύ σοσιαλιστές και επαναστάτες είναι. Χωρίς να ξέρουν πώς να ανέβουν δέκα σκαλιά για να ενωθούν με τους επάνω.
Η αλλαγή ανθρώπων και ιδεών επέρχεται επειδή καθορίστηκαν και συμφωνήθηκαν συγκεκριμένοι στόχοι. Αν κάποιοι θέλουν σοσιαλισμό (ποιον ακριβώς, πως τον εννοούν;) και κάποιοι δεν τον θέλουν (τι θέλουν;) δεν πειράζει, για την ώρα. Τώρα το πρόβλημα είναι ψωμί και ελευθερία. Αυτό που καταλαβαίνουν όλοι. Αν αργότερα όλοι ή οι περισσότεροι θελήσουμε κι άλλα, θα το δούμε.
Οι μεν και οι δε, άπαντες, οφείλουν να μιλήσουν ανοιχτά και με επάρκεια για τα πολιτικά, τα οικονομικά, τα γεωπολιτικά, τους συμμάχους, τους αντίπαλους, τους εχθρούς. Τώρα, όμως, βρισκόμαστε ακόμα στο στάδιο όπου προσπαθούμε να πείσουμε εαυτούς και (μερικούς) αλλήλους ότι είμαστε (ή δεν είμαστε) αρκετά αριστεροί και επαναστάτες, ότι πρέπει (ή δεν πρέπει) να συνυπογράψουμε μια ερώτηση στη Βουλή και ίσως να κατέβουμε μαζί στις εκλογές. Ζήσε Μάη μου, δηλαδή.
Οι Έλληνες έκαναν κάποτε μια αυθαίρετη κίνηση ανεξαρτησίας, το 1821. Αλλά είχε, τουλάχιστον, προηγηθεί η Φιλική Εταιρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου