Η "εξέγερση" της πολυθρόνας
Οι καλές (;) ενδεχομένως προθέσεις που τους διακατέχουν εξαντλούνται σε κείμενα τύπου "φανφαρολογίας". Εξαπολύουν απαράδεκτους και ειρωνικούς χαρακτηρισμούς εναντίον αυτών που η θέληση για αλλαγή και βελτίωση της κοινωνικής πραγματικότητας γέννησε δράσεις, υπέδειξε στόχους, διέδωσε σκοπούς, εκφράζοντας τους κοινωνικούς πόθους για δικαιοσύνη. Η αμφισβήτηση μόνο των εσωτερικών δεσμών που συνενώνουν οικονομικές και κοινωνικές δομές δεν αρκεί για την ανατροπή τους, παρόλο που αποτελεί το πρώτο βήμα. Πολύ περισσότερο γενικοί επαναστατικοί υπαινιγμοί που αποφεύγουν να προσδιορίσουν το συγκεκριμένο, το παρόν, στο πεδίο της πραγματικότητας που μας περιβάλλει και που εμφανίζεται απειλητικό και αναπόφευκτο.
Θα μπορούσε κανείς να χαθεί στη μετάφραση και στις προϋποθέσεις χρησιμοποιώντας τες ως δικαιολογία για την απέξω και την εκ του ασφαλούς "εξέγερση". Αλλά η ιστορία των επαναστάσεων μας διδάσκει ότι: "Εκείνο που έχει σημασία, δεν είναι οι συγγένειες και οι συγχωνεύσεις των ιδεών, ούτε και η γέννηση και η επεξεργασία των επαναστατικών δογμάτων, αλλά ακριβώς ο ρόλος των ιδεών στην προετοιμασία και στην ανάπτυξη επαναστατικής δράσης και οι αμοιβαίες αλληλεπιδράσεις ανάμεσα στις ιδέες και στην επαναστατική δράση".
Γι' αυτό είναι σημαντικές οι εκκλήσεις για ενότητα και μαζικότητα έτσι ώστε να αναπτυχθεί το κίνημα εκείνο που θα εκφράσει τη θέληση του λαού, θα υπερασπιστεί τα συμφέροντά του και θα αντιμετωπίσει τον φόβο και πανικό που εσκεμμένα έσπειραν οι εκφραστές του κεφαλαίου. Σ' αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο τα όνειρα και οι ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο δεν θα μείνουν ευσεβείς πόθοι.
Τζένη Τσοπάνογλου - Ιβάνοβιτς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου