Έχεις παιδιά; Ψυχή έχεις;

Ήταν δεν ήταν 17 η κοπέλα. 

Το μπόι της μετά βίας ξεπερνούσε το 1.55. 

Στα κιλά, δεν έφτανε τα 50.

Στεκόταν, στην αρχή αμίλητη και παρακολουθούσε. 

Ένας μεσήλικας, αδύναμος άντρας που κρατούσε το πανό από τη μία του άκρη, έτοιμος να κλάψει από το θυμό του, ζητούσε μια απάντηση από τους «ημίθεους» της διμοιρίας των Μονάδων Αποκατάστασης Τάξης στο γιατί δεν του επιτρέπουν να ολοκληρώσει τη διαμαρτυρία του πηγαίνοντας προς το ναό της δημοκρατίας, τη Βουλή.

- Θέλω να διαμαρτυρηθώ γιατί είμαι άνεργος και δεν έχω να πάρω γάλα στο παιδί μου, έλεγε ο κοινός θνητός.

- Το δικαίωμά μου στη διαμαρτυρία, προστατεύεται από το Σύνταγμα, συνέχιζε να λέει, μάλλον μάταια, ο αδύνατος άνδρας, αυτή τη φορά απευθυνόμενος συγκεκριμένα στον ακριανό «ημίθεο» του «τοίχους».

Η μικροκαμωμένη κοπέλα πλησίασε σε απόσταση αναπνοής τον ανέκφραστο ακριανό «προστάτη της τάξης» και ακουμπώντας τον στον ώμο τον ρώτησε:

- Έχεις παιδιά;

Εκείνος δεν απάντησε, δεν κουνήθηκε, ίσως και να μην ανέπνεε. Μόνο τα μάτια του κατάφερε να κουνήσει δίνοντας αρνητική απάντηση.

Ένδειξη ότι ήταν ζωντανός ή μήπως το αντίθετο; Και οι κούκλες μπορούν να κουνούν τα μάτια τους αλλά αυτό δεν το λες ζωή. Και κάτι ρομποτάκια που δουλεύουν με μπαταρίες, επίσης. Αλλά ούτε αυτό το λες ζωή!

Η κοπέλα, συνέχισε αυτή την παράξενη ανάκριση.

- Ψυχή έχεις; Τον ρώτησε.

Καμία κίνηση, καμία απάντηση από την άλλη πλευρά. Ούτε καν κούνημα των ματιών. Άγνωστη λέξη ή μήπως δεν γνώριζε την απάντηση; Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζεται και δεύτερη διευκρινιστική ερώτηση.

- Γιατί δεν τους αφήνεις να περάσουν; Στο ίδιο καζάνι δεν βράζεις κι εσύ; Πώς μπορείς και το κάνεις αυτό; Τόσα πολλά λεφτά παίρνεις;

Καταιγισμός ερωτήσεων. Ο «ημίθεος» μπλόκαρε. Αν το μπλοκάρισμα προκλήθηκε από έντονη σκέψη τότε είχαμε μια θετική εξέλιξη που συγχρόνως υποδηλώνει ύπαρξη ζωής. Εκτός αν το μπλοκάρισμα οφειλόταν στην παντελή έλλειψη σκέψης. Τότε ξαναγυρνάμε στη θεωρία του ρομπότ ή της κούκλας.

- Γονείς δεν έχεις; Ξαναρώτησε η μικρή. Κι αυτοί εδώ, σαν τους γονείς σου είναι.

Η συζήτηση διακόπηκε απότομα καθώς, ήρθε η ώρα του ψεκασμού. Πόσο γρήγορα περνάει κι αυτή η ώρα. Πήγε 1.30 μ.μ. Είχαν ξεχάσει οι δύο, τρόπος του λέγειν, συνομιλητές πως τέτοια ώρα αρχίζει ο πρώτος ψεκασμός.

Την επόμενη μέρα άρχισε η διαμάχη για το πόσοι άνθρωποι συμμετείχαν στην διαδήλωση που έγινε στα πλαίσια της τελευταίας απεργίας.

Λίγος ο κόσμος, είπαν κάποιοι που μάλλον ξέχασαν να μετράνε, άρα δεν διαφωνούν με τα νέα μέτρα, είναι το ευφυές συμπέρασμα που βγάζουν.

Πώς προκύπτει αυτό το συμπέρασμα δεν μπορώ να καταλάβω. Πιστεύουν αλήθεια πως όσοι, για διάφορους λόγους, δεν συμμετείχαν στην πορεία επικροτούν τα νέα μέτρα; Τότε ή δεν ξέρουν τι γίνεται στην κοινωνία ή μας περνάνε, το πιο πιθανό, για τελείως ηλίθιους.

Ζούμε στη δίνη ενός ιδιόμορφου, πολύ σκληρού πολέμου που μας τον κήρυξε η άλλη πλευρά κι εμείς δεν πήραμε πρέφα.

Ενός πολέμου που διεξάγεται με τα πιο σύγχρονα τηλεοπτικά όπλα. Χτυπάνε αθόρυβα σε μια συγκεκριμένη περιοχή του εγκεφάλου μας, εκείνη που όπως τελευταία ανακάλυψαν οι επιστήμονες, ελέγχει το συναίσθημα του φόβου.

Στους συμβατικούς πολέμους, ο εχθρός είναι ορατός. Στο δικό μας πόλεμο, τον εχθρό τον κρύβουν και μας παρουσιάζουν άλλους στη θέση του εχθρού.

Στο όνομα του ελληνισμού, κάποιοι, οργανώνουν και σκλαβοπάζαρα εύρεσης εργασίας, μόνο για Έλληνες. Κλείνουν συμφωνίες και με αφεντικά, για να προσλαμβάνουν, δήθεν, μόνο Έλληνες.

Με τι μισθό; Τον λεγόμενο και εθνικό;

Αν κλείνουν συμφωνίες με μισθό ίδιο με αυτόν που ίσχυε πριν από τρία χρόνια, τότε τους βγάζω το καπέλο.

Αν όμως οι συμφωνίες γίνονται με μισθό όμοιο με του αλλοδαπού τότε αυτό λέγετε συμμετοχή στο «έγκλημα».

Ας κάνουν μια βόλτα σε κανένα ξενοδοχείο, ακούγεται ότι έχουν και οι ίδιοι, να ρωτήσουν τους υπαλλήλους πόσα παίρνουν για 10 και 12 ώρες δουλειάς.

Κι αν τους ρωτήσουν το όνομά τους θα ακούσουν ονόματα ελληνικά. Ούτε Αλή, από το Αφγανιστάν ούτε Ρεφίκ από την Αφρική.

Βγήκε και μια «υπεράνθρωπη» κυρία βουλευτίνα που δηλώνει «εισοδηματίας» και χαρακτήρισε ως «υπανθρώπους που κουβαλούν αρρώστιες», τους μετανάστες στη χώρα μας.

Έχω την εντύπωση πως το κριτήριο για να χαρακτηρίσεις κάποιον ως «υπάνθρωπο» είναι το αν θεωρεί ή όχι τον εαυτό του, ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους. Ή το αν θεωρεί ή όχι δίκαιο και τίμιο το να τα βάζει , αυτός και άλλοι είκοσι, με έναν ή δύο ταλαίπωρους αλλοδαπούς. Ο Αϊνστάιν, για παράδειγμα δεν θεωρείται υπάνθρωπος γιατί ποτέ του δεν θεώρησε τον εαυτό του ανώτερο από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Θα μου πείτε τώρα, σιγά, ποιος ήταν αυτός ο Αϊνστάιν και τι έκανε για να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από τους άλλους; Προφανώς δεν έκανε τόσα όσα η «υπεράνθρωπη κυρία».

Μια άλλη πτυχή του πολέμου που βιώνουμε είναι η παραδοχή πως όλοι είμαστε ένοχοι μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο. Για παράδειγμα:

Οι γιατροί πρέπει να φορολογηθούν γιατί οι περισσότεροι παίρνουν φακελάκι καθώς όλος ο κόσμος το ξέρει.

Οι ελεύθεροι επαγγελματίες πρέπει να φορολογηθούν γιατί οι περισσότεροι κλέβουν την εφορία καθώς όλος ο κόσμος το ξέρει.

Ε, τότε γιατί γ@μ% το κέρατό μου δεν φορολογούνται με τον ίδιο τρόπο και οι πολιτικοί που λαμβάνουν τις αποφάσεις επειδή κλέβουν τα κρατικά ταμεία; Αφού όλος ο κόσμος το ξέρει.

Θέατρο του παραλόγου, όπως κάθε πόλεμος. Όσο νωρίτερα ξεσκεπάσουμε τους πραγματικούς εχθρούς και όσο πιο γρήγορα λήξει υπέρ μας τόσο το καλύτερο για τα παιδιά μας.

 Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης