Greek History X

Greek History X

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

Εισαγωγή

Το τελευταίο διάστημα δέχομαι κριτική γιατί ασκώ κριτική στην αριστερά για τον κίνδυνο είτε του εξ αντανακλάσεως εκφασισμού της  είτε της εκ των συνθηκών αφομοίωσης της από το σύστημα (για μια ακόμη φορά).

Στα πλαίσια αυτής της κριτικής μου γίνεται συχνά η ερώτηση. Μα γιατί δε γράφεις για την Χρυσή Αυγή;

Γιατί στη δική μου συνείδηση η Χρυσή Αυγή είναι και θα παραμείνει μια παραστρατιωτική οργάνωση.  Αρνούμαι να δώσω περισσότερη υπόσταση σε μια οργάνωση που είναι ερωτοτροπεί με ιδεολογικά φαντάσματα. Αρνούμαι να τους αναγνωρίσω ως εχθρό παρότι διείδα την άνοδο τους από το 2008, τότε που ακόμη μπορούσαν να υπάρχουν λύσεις αλλά όλοι είχαν κλειδώσει τα ερωτηματικά σε ντουλάπι με άχρηστα εργαλεία.

Αυτό δεν έχει να κάνει με εθελοτυφλία: Γνωρίζω πολύ καλά ότι το κύμα οργής της Χρυσής Αυγής θα φουσκώσει και θα παίξει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στους επόμενους μήνες εκτροπής και αστάθειας. Γνωρίζω καλά ότι αποτελεί απειλή και για μένα προσωπικά καθώς τέτοιου είδους μορφώματα στόχευαν πάντα στους πιο αδύναμους. Και ένας ανεξάρτητος διανοητής είναι εξαιρετικά ευάλωτος καθώς πάντα απειλείται να συντριβεί ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες της αιώνας διαπάλης για την απόκτηση της εξουσίας ή να πνιγεί από την αδιαφορία των πολλών που θέλουν τον κόσμο σε κουτάκια για να μπορούν να ξέρουν που να βάζουν τις κάλτσες τους.

Αρνούμαι όμως να αναγνωρίσω πολιτικά την Χρυσή Αυγή. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε δέχομαι το εκλογικό αποτέλεσμα. Δε σημαίνει ότι δε θα μιλήσω με δαύτους ως διακριτά ανθρώπινα πρόσωπα. Αρνούμαι να δώσω όμως στην οργάνωσή τους χαρακτηριστικά πολιτικού χώρου γιατί δεν είναι πολιτικός χώρος. Είναι τάση που μπορείς να βρεις σε πολιτικούς και μη χώρους, πολιτικός χώρος δεν μπορεί να είναι όμως. Τα φαντάσματα δεν έχουν πολιτικό χώρο. Και αρνούμαι να επενδύσω σε αυτά έστω και την έλλειψη πίστης μου σε αυτά.

Αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι του εθνικού διχασμού. Αρνούμαι να τους δυναμώσω ακόμη περισσότερο για να υποκρίνομαι ότι έχω ήσυχη την αριστερή ή την όποια συνείδησή μου. Αρνούμαι να γίνω ανδρείκελο του όψιμου πανικού μου και της υποκρισίας μου του καθυστερημένου μου ενδιαφέροντος για τα πράγματα. Αρνούμαι να γίνω σαν και αυτούς και να νομίζω ότι τους πολεμώ όταν ουσιαστικά τους δυναμώνω. Αρνούμαι να αφομοιωθώ από το φανατισμό τους. Αρνούμαι να παίρνω τα ηρεμιστικά μιας όποιας δράσης μου και για να μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια να ξορκίζω τους εφιάλτες της παρελθοντικής αδιαφορίας μου ώστε να επιτρέπω σε αυτούς να καλλιεργούνται εκεί όπου δε θα τους βλέπω για μπορέσουν να επιστρέψουν σύντομα πιο ισχυροί.  Αρνούμαι να επαναλάβω με αίσθηση υστερίας τα ίδια λάθη που έκανα τόσα χρόνια υπό την επήρεια της ηδονής της ανηδονίας.

Περισσότερο με ανησυχεί η επόμενη γενιά της Χρυσής Αυγής, οι πιτσιρικάδες που στρατολογούνται τώρα από τους μηχανισμούς. Γιατί αυτοί είναι παιδιά ταραγμένων καιρών και η επιλογή τους είναι πλέον πολιτική. Η τωρινή Χρυσή Αυγή θα μεγαλώσει και άλλο και σύντομα θα αποδείξει αυτό που δε θα έχριζε κάτω από άλλες συνθήκες αποδείξεως: ότι δεν μπορεί να αποτελέσει καμία λύση. Λιγότερο με απασχολεί ο φασισμός της ΧΑ από το φασισμό του κεντρικού συστήματος εξουσίας. Λιγότερο πιθανό είναι αυτό το 5% του πληθυσμού που αντιστοιχεί στους ολιγάρχες του ελληνικού συστήματος εξουσίας να αφομοιωθεί ή να εκριζωθεί από τους φανατικούς της ΧΑ. Το πιο πιθανό είναι η ΧΑ να αφομοιωθεί από τους συστημικούς φασίστες: Άλλωστε η φιλοδοξία ενός φανατικού που στροφάρει λίγο είναι ακριβώς αυτή: να ανελιχθεί και να γίνει μεγαλοπαράγοντας του συστήματος. Ούτε να γίνει το σύστημα, ούτε να ξαναγυρίσει στο περιθώριο από το οποίο προήλθε αλλά να πλαισιωθεί στο νέο πολιτικό της σύστημα της μεταμεταπολίτευσης και να έχει τα μπράτσα να μείνει μέσα σε αυτό. Οι νέοι Χρυσαυγίτες, η νέα εσοδεία θα είναι το διαπραγματευτικό χαρτί της. Και οι νέοι χρυσαυγίτες δεν είναι αυτό που είναι οι μέντορες τους: δεν είναι τύποι που δεν ξέρουν που να διοχετεύσουν την τεστοστερόνη τους: Είναι παιδιά της εποχής. Θα έχουν μνήμες και στις μνήμες τους κεντρική θέση θα έχουν οι λόγοι που τους μετέτρεψαν σε Χρυσαυγίτες. Και αυτοί οι λόγοι δεν είναι φαντάσματα.  Ο πραγματικός ναζισμός καλλιεργείται σε πραγματικές συνθήκες, όχι σε φανταστικές.  

Δεν ξέρω τι να κάνω για αυτό. Ίσως να είναι αργά για κλάματα. Οφείλουμε όμως να επιχειρήσουμε να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο. Το μόνο που έχω να προτείνω είναι να δώσω σε αυτούς τους ανθρώπους μια γεύση από το δηλητήριο τους: Ορίστε λοιπόν,  όσο παρακινδυνευμένο και αν είναι αυτό, θα γίνω το μέντιουμ του ναζιστικού ιδεώδους για να καταλάβουν ότι ναζιστές μπορούν να ισχυρίζονται ότι είναι όσο θέλουν. Ναζί δε θα γίνουν όμως ποτέ.

Tο αρχαίο αθάνατο ναζιστικό πνεύμα:

«Γεννήθηκα σε μια εποχή που ο λαός μου πεινούσε. Που ήταν ηττημένος και ντροπιασμένος. Που ήταν σπασμένος σε χίλια κομμάτια.

Ήμουν η Γερμανία. Έπρεπε να τους ενώσω. Και τι κοινό είχαν οι άνθρωποι μου μεταξύ τους; Είχαν μίσος. Δεν μπορούσα να τους ενώσω με το Μίσος καθώς ήξερα ότι αυτό αργά ή γρήγορα θα στρεφόταν πάλι μεταξύ τους ή ακόμη χειρότερα εναντίον μου.

Πήρα το μίσος το πραγματικό και το μετέτρεψα σε κάτι άλλο. Το εξωράισα. Πήρα τα καλύτερα από τους καλύτερους. Πήρα τους καλύτερους γερμανούς Τεχνοκράτες που μου φτιάξαν κάθε είδους μηχανική ακόμη και κοινωνική μηχανική. Πήρα μύθους και τους αναμόρφωσα ενδύοντας   με με μια μεταφυσική αύρα που με έκανε να μοιάζω αιώνιος, διαχρονικός και αναπόφευκτος.

Πήρα τους καλύτερους προπαγανδιστές για να επικοινωνήσουν στον κόσμο τα τωρινά και τα κατοπινά κατορθώματα μου και να κάνω το λαό να πιστεύει ότι τα δικά μου κατορθώματα είναι και δικά του. Ο θρίαμβος μου θα ήταν θρίαμβος του ταπεινωμένου γερμανικού λαού.   Το πεπρωμένο από το οποίο δεν μπορούσαν να ξεφύγουν.

Ήθελα να δημιουργήσω μεγαλείο, να μετατρέψω κάτι το τόσο ποταπό όσο το μίσος σε κάτι το μεγαλειώδες: Μεγαλειώδες μίσος. Για αυτό σφετερίστηκα το έργο μεγάλων δημιουργών μου: Πήρα τον Βάγκνερ και το Νίτσε αφού αφαίρεσα από το έργο του το φόβο του για μένα. Γιατί με είχε δει να έρχομαι.

Πήρα τις εκλογές. Πήρα τους ολυμπιακούς και μετάλλια. Πήρα μεγάλους καλλιτέχνες και επιστήμονες.

Έγινα. Και τώρα πια ήμουν έτοιμος να σκορπίσω τη φρίκη του μεγαλείου μου σε όλο τον κόσμο. Η παραγωγική μου βάση ανασυγκροτήθηκε. Μετέτρεψα  τα συμπλέγματα κατωτερότητας σε συμπλέγματα ανωτερότητας. Έδωσα στο λαό μου ένα όραμα και ένα πεπρωμένο για το οποίο θα ήταν πρόθυμος να σκοτωθεί και να σκοτώσει.

Έγινα ισχυρός πέρα από κάθε προσδοκία. Ο γερμανικός λαός ήταν η μηχανή μου. Και η μοίρα του ισχυρού είναι να κυβερνάει. Τον κόσμο ολάκερο αν μπορεί. Και εγώ ήμουν Γερμανός.

Ήμουν έτοιμος να κυβερνήσω τον κόσμο και να σκορπίσω παντού το ιδεώδες μου.

Δίπλα μου ήταν οι ξιπασμένοι, κυνικοί και εκφυλισμένοι ιμπεριαλιστές, οι Άγγλοι. Πιο πάνω οι μαθητευόμενοι μάγοι του ολοκληρωτισμού, οι Σοβιετικοί. Και αυτοί είχαν φτιάξει τα δικά τους ιδεώδη, μέσα από τα οποία κυβερνούσαν όχι μόνο τους λαούς τους  αλλά άλλους σκλαβωμένους λαούς. Μονάχα ένα ιδανικό μπορούσε να επικρατήσει: Αυτό του πιο ισχυρού. Και εμείς ήμασταν οι πιο ισχυροί. Τα τεχνουργήματα μας τα πήραν μέχρι και οι σοβιετικοί για να εμφυσήσουν το δικό τους  ιδεώδες μέσα στη δικιά μας τεχνοτροπία.

 Πήραμε το μίσος και το εξωραΐσαμε. Το καλλωπίσαμε. Ήμασταν μεγάλοι καλλιτέχνες και επιστήμονες του μίσους. Αλλά κάπου έπρεπε να το διοχετεύσουμε προσεκτικά για να εξοικειωθούν οι άνθρωποι με το θάνατο που έπρεπε να σπείρουν. Και οι άνθρωποι δυσκολεύονται να σκοτώσουν ανθρώπους. Τότε φτιάξαμε ένα νέο ορισμό ανθρώπου: Αυτού του Άρειου. Όμορφος, γυμνασμένος, καλλιεργημένος, ενάρετος, πειθαρχημένος, πιστός στους ανθρώπους. Μονάχα που μονάχα οι Άρειοι ήταν άνθρωποι. Οι υπόλοιποι ήταν υπάνθρωποι, μιάσματα, προσβολή στην ανθρωπότητα. Έτσι πλύναμε προληπτικά τα χέρια μας από το αίμα τους. Φτιάξαμε έτσι μέσα από πραγματικές συνθήκες φανταστικούς εχθρούς για να μπορέσουμε να κυριαρχήσουμε πάνω σε όλους.

Ήμασταν μεθοδικοί, ψύχραιμοι, οργανωμένοι, πολιτισμένοι, μακελάρηδες με ιδανικά. Ακόμη και όταν χάναμε, εμείς γυαλίζαμε τις μπότες μας σαν να μασταν νικητές.

Χάσαμε τον πόλεμο από άλλα, περισσότερο ακαλαίσθητα συστήματα εξουσίας της εποχής,   από το γυμνό καπιταλισμό και τον ολοκληρωτικό κομουνισμό και τις αναμενόμενες εθνικές αντιστάσεις αλλά το μεγαλείο της φρίκης μας παρέμεινε μέσα σε κάποιους. Είτε από τραύμα είτε από νοσταλγία. Το φάντασμα μου συνέχισε να στοιχειώνει ανθρώπους παρότι εγώ είχα από καιρό πεθαίνει. Κάποιοι ακόμη ακούν τις μπότες ενός λαού ανώτερου. Άλλοι στους εφιάλτες τους και άλλοι στα πιο τρελά τους όνειρα.

 Αυτούς που κουβαλούν το τραύμα μου τους καταλαβαίνω. Ο φόβος μου τρύπωσε μέχρι το σωθικά τους, δηλητηρίασε το μυαλό και την ψυχή τους. Με βλέπουν παντού ακόμη και εκεί που δεν υπάρχω. Και εγώ δεν υπάρχω πουθενά πια. Το μεγαλείο μου είναι δύσκολο να επαναληφθεί . Είναι δύσκολο να ακούς Σούμπερτ μαζί με τις κραυγές των υπανθρώπων που βασανίζονταν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι τόσο υπεράνθρωπο που φαντάζει απάνθρωπο.

Αυτούς που δεν καταλαβαίνω είναι τους νοσταλγούς μου. Κάτι τύποι με δερμάτινα και ξυρισμένα κεφάλια που μοιάζουν να γίναν από μένα αφού πρώτα μου αφαίρεσε το τομάρι μου ο εκδορέας μου.

Και αυτοί δεν είναι οι χειρότεροι. Μεγαλύτερη προσβολή είναι κάτι μελαμψοί και κάτι φουσκωτοί που μπαίνουν τώρα τελευταία σε κοινοβούλια και καμώνονται πως είμαι εγώ.

Αυτούς, τα μιαρά αποβράσματα του γυμνού μίσους ούτε για δοσίλογος δεν θα τους ανεχόμασταν. Ούτε για μπράβους σε μπουρδέλα κατεκτημένων χωρών όπου δίδασκαμε την τέχνη του τευτονικού έρωτα σε άμυαλες πόρνες εξυψώνοντας τις με το πέος μας.

Ούτε τις μπότες μας δεν θα τους αφήναμε να καθαρίζανε εκτός και αν τους είχαμε κάνει πρώτα σαπούνια. Εμείς ήμασταν όμορφοι, πειθαρχημένοι, καθαροί, πολιτισμένοι, μεθοδικοί, πετυχημένοι, με οράματα, τέχνη και επιστήμη. Ήμασταν οι Γερμανοί.

Το αστείο είναι ότι όχι μόνο αυτοί πιστεύουν ότι είναι Ναζί αλλά και ότι οι υπόλοιποι πιστεύουν ότι αυτοί είναι Ναζί. Οποία ύβρις για το ναζισμό: Άξεστοι, άμυαλοι, βαρβαρικοί χωριάτες που δεν μας φτάνουν ούτε στο μικρό μας δακτυλάκι να καμώνονται πως είναι Ναζί. Η επίκληση και η λατρεία του Ναζισμού δεν σε κάνει Ναζί. Που είναι το μεγαλείο σου, η τέχνη σου, η επιστήμη σου; Δεν είσαι Ναζί. Είσαι ένας απατεώνας, μια κακιά απομίμηση, είσαι κινέζικη μαϊμού, ένα αφροδίσιο νόσημα. Για κάτι τέτοιους σαν και σένα αν και όχι μόνο γεννήσαμε το μεγαλείο του ναζισμού. Για να το κοιτάς και να ντρέπεσαι για αυτό που είσαι. Άξεστος μιαρός και συμπλεγματικός. Υπάνθρωπος. Τι σχέση μπορεί εσύ να έχεις μαζί μας απολίτιστε;

Είμαι το πνεύμα του ναζισμού που πέθανε εδώ και δεκαετίες και σας δηλώνω επισήμως ότι δεν αναγνωρίζω κανένα νεοναζιστικό κόμμα πόσο μάλλον μελαμψούς και κακομούτσουνους ζηλωτές.

Είμαι το αρχαίο και αθάνατο ναζιστικό ιδεώδες και καταδικάζω τη Χρυσή Αυγή.