Ακόμα και στην περίοδο της γερμανικής κατοχής, 1941-1944, οπότε ο ελληνικός λαός υφίστατο ανείπωτες κακουχίες και ταλαιπωρίες, που η θυσία, ο ηρωισμός, η αυταπάρνηση κατεγράφοντο ως καθημερινά περιστατικά, υπήρχαν εδραιωμένες η πίστη και η προσδοκία ότι ο εφιάλτης θα ξεπερνιόταν, ότι θα απελευθερωνόταν η χώρα, για να ανατείλει μια νέα δημοκρατική Ελλάδα.
Σήμερα η χώρα και η κοινωνία βρίσκονται υπό κατοχή. Δεν αναφερόμαστε μόνο στην κυριαρχία του 4ου Ράιχ και της διεθνούς κερδοσκοπίας. Επισημαίνουμε το ιστορικό γεγονός της μετατροπής των κομμάτων της διακυβέρνησης σ' ένα ιδιότυπο σώμα «εσωτερικής κατοχής», το οποίο χρησιμοποιείται ως «εργαλείο» νομιμοποίησης των εντολών της εξωτερικής κατοχής. Αυτό το ιστορικό φαινόμενο μόνο με την περίοδο 1941-1944 μπορούμε να το παραβάλλουμε, στις ιστορικές του βέβαια αναλογίες.
Η κοινωνική αντίδραση και αντίσταση απέναντι σ' αυτή τη δραματική αλλαγή, που αφορά τόσο τους όρους επιβίωσης των πολιτών όσο και την αλλαγή της διεθνούς θέσης της χώρας -όπως επισήμως διακηρύσσεται από το ΔΝΤ και το 4ο Ράιχ- και τη στρατηγική υποβάθμισή της, όσο κι αν εκδηλώθηκε πολλές φορές ασυντόνιστα και αποσπασματικά, είχε εντούτοις τα πρώτα αποτελέσματά της.
Ο δικομματισμός έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα. Το ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε όχι απλώς εκλογικά, αλλά κυρίως ηθικά και πολιτικά. Η ΝΔ και ο Α. Σαμαράς «βιώνουν λάθρα», αρκούμενοι στο να καλύπτουν τη δική τους αποδυνάμωση και αναξιοπιστία με την κατοχή της πρώτης θέσης στις σφυγμομετρήσεις. Στην πραγματικότητα και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ επιβιώνουν λόγω του νόμου της «αδράνειας της ύλης», ως «κατερειπωμένα αρχοντικά» μιας παλιάς ένδοξης εποχής.
Η πολυδιάσπαση και η «κινητικότητα» που χαρακτηρίζει σήμερα το πολιτικό σύστημα αποτελεί ασφαλώς προϊόν της παθογένειας του δικομματικού συστήματος. Συνιστά όμως ταυτόχρονα πρακτική απόδειξη ότι το τελευταίο δεν μπορεί να αναπαραχθεί -όπως επιδιώκει-, ενώ ταυτόχρονα αποδεικνύει ότι οι κοινωνικές αντιδράσεις, έστω και έμμεσα, έχουν επηρεάσει τις συντελούμενες πολιτικές διεργασίες. Εάν αυτή η τάση διευρυνθεί, εάν προσλάβει πλειοψηφικές κοινωνικο-πολιτικές διαστάσεις στις εκλογές, τότε διανοίγεται μια ελπιδοφόρα προοπτική, ώστε να μπορέσει να θέσει ο ελληνικός λαός τους δικούς του όρους, να επιβάλει τις δικές του βουλήσεις σε μια επόμενη εκτελεστική εξουσία, σ' ένα νέο Κοινοβούλιο.
Το συνολικό αδιέξοδο το οποίο διαμορφώνεται από την εθελόδουλη πολιτική ελίτ και τα συστημικά συμφέροντα που τη στηρίζουν «παράγει» ανθρώπινα θύματα, καταστρέφει ζωές, πλήττει την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό των πολιτών, ακυρώνει ολόκληρες «διαδρομές ζωής» (Nobert Elias) που δημιούργησαν με τον μόχθο τους άτομα, ολόκληρες γενιές.
Στην πλατεία Συντάγματος την περασμένη Τετάρτη συντελέστηκε ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ, όσο κι αν μοιάζει βαρύς αυτός ο χαρακτηρισμός. Ο συμπολίτης και συνάνθρωπός μας που έθεσε τέρμα στη ζωή του διατύπωσε μια σαφή ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ κατά των ενόχων που διαμόρφωσαν το πλήρες αδιέξοδο που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία. Είναι αυτοί οι πολιτικοί ένοχοι που όπλισαν το χέρι του, είναι οι ίδιοι που τράβηξαν τη σκανδάλη. Είναι οι πολιτικοί εντολοδόχοι που ευτέλισαν την πολυετή προσφορά του, τον μόχθο του, που απαξίωσαν την προσωπικότητά του, που του αφαίρεσαν τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής και τον κατέστησαν έπηλυ στο σπίτι του, στη γειτονιά του, στην πόλη του.
Δεν συμφωνούμε με την επιλογή του να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή. Όμως, τόσο το κείμενο της πολιτικής του καταγγελίας όσο και η συμβολική επιλογή του τόπου του δράματος αποτελούν μια ιστορική κατάθεση, μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια για την αδιέξοδη κατάσταση που αντιμετωπίζει σήμερα ο ελληνικός λαός.
Οι πολιτικοί ένοχοι, βεβαίως, μένουν ασυγκίνητοι. Ο πολιτικός κυνισμός, η θρασύτητα, αλλά και η υποκρισία συνιστούν τα χαρακτηριστικά με τα οποία οι άθλιοι συγκυβερνώντες αντιμετώπισαν το τραγικό αυτό γεγονός. Αρκούν οι δηλώσεις των Μπεγλίτη - Κουκουλόπουλου για να αντιληφθούν και οι πλέον αφελείς με ποιους, δυστυχώς, έχουμε να κάνουμε...
Πηγή: Οι πολιτικοί δολοφόνοι - RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου